Dla osób, które mnie znają, nie jest żadną tajemnicą, że jestem ślepa jak kret. Dla tych, co nie mieli okazji mnie poznać osobiście, może być to nowością, ponieważ swoją wadę ukrywam za soczewkami kontaktowymi.
Problemy ze wzrokiem zaczęły się w szkole podstawowej. Z początku wada była niewielka, a ja dostałam okulary. Okulary, których szczerze nie znosiłam. Czułam się w nich brzydka i było mi wstyd, że muszę je nosić, więc tego nie robiłam. Zakładałam je jedynie do filmów z napisami, jak nie mogłam czegoś rozczytać z tablicy, no i do książek i komputera. Zresztą okulary mi ciągle przeszkadzały. Wiadomo, że dzieci są wulkanami energii, biegają, szaleją na placach zabaw, na trzepakach (przynajmniej za moich czasów tak było), więc
pingle mi jedynie wadziły. W związku z tym moja wada zaczęła się szybko pogłębiać. Widziałam coraz gorzej.
W gimnazjum mój wzrok pozostawiał wiele do życzenia, mimo to, dalej nie nosiłam okularów. Ciągle mrużyłam oczy, żeby wiedzieć gdzie idę, z kim rozmawiam i jaką ta osoba ma minę. Wtedy, wraz z moimi rodzicami, uznaliśmy że lepszym rozwiązaniem dla mnie będą soczewki. Udaliśmy się na badanie, wraz z dobraniem soczewek i tak oto, jesteśmy nierozłączni od prawie 10 lat.
