Jak długo pamięta się ból porodowy?

Pamiętam słowa, które powiedziałam mojej położnej podczas porodu. Między jednym skurczem a drugim, kiedy krzyczałam, wyłam z bólu i prosiłam o śmierć stwierdziłam, że "trzeba być chorą psychicznie masochistką, żeby się zdecydować na to drugi raz!". Powtarzałam to zdanie kilkukrotnie nie mogąc kompletnie zrozumieć jakim cudem ktoś, kto już raz przeżył taki ból, mógł w ogóle pomyśleć o drugim dziecku. Ja jestem usprawiedliwiona za przypadek mojej pierworodnej, ponieważ nie miałam pojęcia czego się spodziewać, ani na co ja się w ogóle piszę. Ale te kobiety, które już wcześniej to przeżyły? Jak to w ogóle jest możliwe?


Wszyscy powtarzali mi, że w końcu zapomnę o bólu. U jednych dzieje się to tydzień po porodzie, u innych po roku czy dwóch. Niektórzy próbowali mi wmówić, że nie będę już o nim pamiętać w momencie, gdy w końcu zobaczę moją córeczkę. Nic bardziej mylnego. Tak samo twierdzili, że kobieta nie czuje jak ją zszywają, ponieważ tak bardzo cieszy się z dziecka leżącego u niej na brzuchu... Mnie bolało tak, że miałam wrażenie, że przypadkiem zgniotę Julkę, albo mi wypadnie, nawet wolałam by na ten czas ją zabrali ode mnie... Po porodzie też nie byłam w stanie w ogóle wyobrazić sobie, by można było to kiedykolwiek wymazać z pamięci. W ciągu pierwszych dni praktycznie nieustannie wspominałam wszystko, minuta po minucie. Przez pierwszy miesiąc, może dwa, nic się nie zmieniało.
Po mniej więcej 3 miesiącach stwierdziłam, że dobrze pamiętam to, że ból był na prawdę straszny, ale samo uczucie, już ciężko mi było sobie zobrazować. Ale to nieważne, w końcu wciąż pamiętałam jak bardzo cierpiałam, wciąż mogłam opisać wszystko dokładnie, nawet jeśli przestawały mnie przechodzić dreszcze na samo wspomnienie.

Ostatnio coś się zmieniło. Od mojego porodu minęło niespełna 5 miesięcy, a ja już zaczęłam wspominać go z... sentymentem. Tak, dobrze przeczytaliście, z sentymentem. Tak, pamiętam że bolało, ale samego bólu już kompletnie nie mogę sobie przypomnieć. W dodatku to było kilka krótkich godzin, a potem jaka radość. Przyznam, że sama nie mogę uwierzyć w to, co właśnie piszę, jednak od kilku dni coraz częściej takie myśli chodzą mi po głowie. Tak, cierpiałam, płakałam, pamiętam to. (Pełny opis napisany "na świeżo" możecie przeczytać >TUTAJ<). Ale w tej chwili o wiele lepiej pamiętam te pierwsze wspólne chwile spędzone na porodówce, pierwsze wspólne dni, karmienie, to jak Julka była taką malutką, chudziutką kruszynką. Z jednej strony to niesamowite obserwować jak się rozwija i zmienia, jak próbuje raczkować i dźwiga się do siadania, jak śmieje się w głos i gaworzy, jak stała się już dużo bardziej kontaktowała w porównaniu z tymi pierwszymi tygodniami. Jednak z drugiej strony trochę tęskno mi za tym czasem. Za tymi wszystkimi emocjami. Czuję się rozdarta. Jednocześnie nie mogę się doczekać, aż Jula będzie większa, zacznie się poruszać, mówić itp, a także tęsknię za tymi pierwszymi dnami. Czy tylko ja tak mam? Błagam, powiedzcie mi, że to jest normalne i to są zwykłe babskie, matczyne hormony, a nie żadne zaburzenie :P

Powoli zaczynam rozumiem kobiety, które zdecydowały się następne dziecko. Wiedzą jaki to ból, ale wiedzą też, że jest on do przeżycia, a to co się dzieje potem jest absolutnie niepowtarzalne! Piękne i magiczne. Długo wzbraniałam się przed nazywaniem tego w taki sposób. W końcu co może być pięknego w płaczu, pocie, krwi, wychodzącym dziecku, które jest całe opuchnięte, my zmęczone, obolałe i ze szwami? Ale teraz widzę, że ten czas jest na prawdę wyjątkowy.

A tak poważnie, to najpewniej wszystkiemu winna jest biologia. Musimy być tak skonstruowane, bo inaczej ludzkość by dawno wyginęła, gdyby żadna z kobiet po porodzie nie decydowała się na kolejne dziecko. Czas wszystko zaciera. Ból pamiętamy jak prze mgłę, za to pierwsze dni macierzyństwa stają się wyraźniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Wtedy czułam się trochę jak w letargu, a dziś intensywniej odbieram te wszystkie emocje. Kiełkujący instynkt macierzyński rozwinął się do tego stopnia, że stałam się dużo bardziej sentymentalna. Wciąż nie mam ochoty przechodzić tego wszystkiego jeszcze raz (od ciąży, przez poród, do płaczącego noworodka), na pewno nie w najbliższej przyszłości, ale już nie twierdzę, że kobieta decydując się na rodzeństwo dla malucha jest chorą psychicznie masochistką :P
Po prostu biologia nas takimi czyni. Niezła z niej sadystka, hahaha.

Na sam koniec wrócę jeszcze do tematu, czyli do samego w sobie bólu. Rozmawiałam z wieloma kobietami odnośnie tego, czy go jeszcze pamiętają. Niektóre już po tygodniu czy dwóch już nie potrafią sobie go przypomnieć. Inne mają traumę przez wiele miesięcy, a nawet lat. Każdy poród jest inny i każda z nas inaczej go przeżywa. Ale przeżyłyśmy to. Wiemy już, że dałybyśmy radę. Z jeden strony za pierwszym razem nie wiedziałam czego się spodziewać, natomiast teraz już wiem, ale wiem także że da się to przetrwać.

A wy, pamiętacie ból porodowy? Jeśli już nie, to po jakim czasie jego wspomnienie zaczęło się zacierać? Może któraś z was z jego powodu nie chciała mieć więcej dzieci? Albo chciala pomimo tego?

Opowiedzcie mi w komentarzach :)