Kiedy jest idealny czas na dziecko?

Idealny moment... Czy coś takiego w ogóle istnieje?

Część osób woli poczekać. Chcą się wyszaleć i zrobić wszystko, o czym tylko marzą. Wytańczyć się w każdym klubie, imprezować tak długo, aż będzie się miało dosyć hulanek. Realizują wszystko, co według nich będzie niemożliwe przy dziecku. Mogą to być podróże, lub wszelkie formy samorealizacji. Tacy ludzie, chcą mieć pewność, że po pojawieniu się maleństwa, nie będą żałować, że czegoś nie zdążyli zrobić.


Inni chcą czekać, aby zapewnić sobie i dzieciom jak najlepszą sytuację. Chcą najpierw skończyć studia, wszelkie kursy, znaleźć dobrą pracę. Czekają aż uda mi się zmienić pracę na jeszcze lepszą, dostać umowę na czas nieokreślony, lub awans. Planują zakup mieszkania lub domu, a jeśli już mają, to mogą zająć się generalnym remontem. Kupić samochód, lub zmienić go na nowszy, większy, lepiej wyposażony. Zawsze mają coś do załatwienia, zanim będą gotowi zdecydować, że odpowiedni moment nadszedł.

Jest także cześć osób, która jest zdania, że im wcześniej tym lepiej. 

A jak było u nas?
Przyznam, że najbardziej skłaniam się ku ostatniemu, wymienionemu podejściu. Myślę, że najzdrowszym będzie wziąć z każdego po trochu. Mimo wszystkich niedogodności, uważam że Julka pojawiła się w najbardziej odpowiedniej dla nas chwili.
Przede wszystkim zależało mi, aby być młodą mamą. Według mnie niesie to wiele korzyści. Mniejsza przepaść w różnicy pokoleń, większa szansa, że córeczka będzie się dłużej cieszyć z obecności dziadków. W dodatku, gdy będzie już trochę większa, na tyle duża by zostać na noc, lub na kilka dni u babci, ja wciąż będę przed 30-stką i będę mogła jeszcze czasem zaszaleć. Na 18 urodziny Juli będę mieć dopiero 40 lat, więc czeka mnie jeszcze druga młodość (a przynajmniej tak sobie wmawiam). Poza tym jakoś podobało mi się bycie młodą mamą, choć obecnie dochodzę do wniosku, że w wieku 22 lat, już z tą młodością nie ma co przesadzać, haha.
Czasem żałuję, że nie zdecydowaliśmy się na to wcześniej, jednak realnie patrząc , nie było takiej możliwości. Zaczęliśmy się starać po roku związku, więc wydaje mi się to być najbardziej optymalny moment. Zdążyliśmy się chwilę pobawić, poszaleć. Dotarliśmy się także, a muszę przyznać, że pierwsze miesiące wspólnego mieszkania darliśmy ze sobą koty o wszystko! Faktem jest, że wcześniej nie byliśmy gotowi. Nawet nie przychodziła nam do głowy taka decyzja. Jednak z miesiąca na miesiąc nasze życie się stabilizowało. Aż pewnego dnia w mojej głowie pojawiła się myśl "chciałabym mieć maluszka". I tak się zaczęła nasza droga.
W ciągu wcześniejszych lat wyszalałam się za kilka osób. Spróbowałam chyba wszystkiego. Co prawda, wciąż jestem młoda, więc dalej uważam, że wiele jeszcze przede mną. Dziecko nie oznacza końca świata, ani nawet życia. Mimo to, lata zupełnej beztroski raczej mam już za sobą. To były piękne lata, jednak jak wspomniałam, jeszcze przed ciążą moje życie stało się znacznie spokojniejsze. A gdy córcia podrośnie otworzą się kolejne, nowe możliwości. Mogę dalej rozwijać swoje zainteresowania, a podróże z dzieckiem także nie są czymś nierealnym. Oczywiście, wszystko się zmieniło. Jednak zmiana to nie koniec. Powiem więcej, zmiany są czymś pożądanym, dzięki nim rozwijamy się i idziemy naprzód.
Dawniej po pracy nic mi się już nie chciało. Miałam możliwość by wychodzić gdzieś, imprezować, wyjeżdżać, spotykać się ze znajomymi, rozwijać. Mimo to kompletnie nie korzystałam z czasu, którego miałam pod dostatkiem. Wszystko odkładałam na później i wpadłam w pewną stagnację. Teraz, gdy pojawiła się Julka lepiej zarządzam każdą godziną. Więcej obowiązków wiąże się z o wiele lepszą organizacją, a brak czasu sprawia, iż chcę się w pełni wykorzystać każdą wolną chwilę. I faktycznie, dopiero teraz mam wrażenie, że nie stoję w miejscu. Brzmi dobrze, prawda?
Mimo to, jak chyba każdy, mieliśmy wątpliwości. Czy sobie poradzimy? Czy stać nas będzie na dziecko? W tamtym czasie miałam umowę o dzieło, mieszkaliśmy wspólnie z moimi przyszłymi teściami, a stan mieszkania wołał o pomstę do nieba, w dodatku nie było pewności jak długo będziemy mogli w nim zostać. Po wielu rozmowach i przemyśleniach stwierdziliśmy, że jednak warto teraz spróbować. Jesteśmy młodzi, zdrowi i zakochani, co więcej się liczy? Obawialiśmy się, że czekając na lepszy moment obudzimy się za 10 czy 15 lat, a wciąż będą nas dręczyć myśli: "a może by najpierw zmienić samochód", "a może jeszcze zaczniemy więcej zarabiać", wiadomo zawsze można coś jeszcze poprawić, a nie chcieliśmy by życie upłynęło nam na takim czekaniu. Co ma być to będzie!
Przez 3 miesiące nic się nie wydarzyło, więc postanowiliśmy rzucić swoje dotychczasowe życie i wyjechać do Holandii. I ta decyzja wyszła nam bokiem. Absolutnie wszystko poszło nie tak... I wtedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży. A my byliśmy w czarnej d...dziurze ;)
Całe szczęście, ciąża trwa 9 miesięcy. Wszystkim tym, którzy wciąż się wahają powiem, że to naprawdę mnóstwo czasu. W ciągu tylu miesięcy sytuacja życiowa czy finansowa może się diametralnie zmienić, nawet kilkukrotnie. Tak właśnie było u nas. Pełno wzlotów i upadków, ale finalnie wyszliśmy na prostą. A od narodzin naszej córki jest tylko coraz lepiej. Wciąż dążymy do poprawy jakości naszego życia i wyraźnie widzę jak wszystko się dobrze układa.
Wyznam wam, że moim zdaniem, o wiele łatwiej zadbać o poprawę sytuacji kiedy spodziewamy się dziecka. Wcześniej ciągle brakowało nam motywacji. Na wszystko był czas. Pieniądze uciekały między palcami, a my na nic sensownego nie potrafiliśmy ich spożytkować. Stan mieszkania się nie poprawiał, zadowalaliśmy się podróżami komunikacją miejską, na wyjazdy żal nam było kasy, tak samo jak na wszystko inne. W tej chwili nawet nie jestem w stanie powiedzieć, na co my je wydawaliśmy. Dopiero wieść o dziecku nas zmobilizowała. I mobilizuje do tej pory, każdego dnia. Oboje codziennie widzimy jakie niesie to da nas korzyści, rozwijamy się, pniemy do góry, poprawiamy jakość swojego życia. Kto wie, gdzie byśmy teraz byli, gdyby nie pojawienie się Julki...
O innych zaletach, jakie niesie ze sobą jej obecność w naszym życiu nie będę już pisać, w końcu nie to jest dzisiejszym tematem.

Wielu naszych znajomych było bardzo zdziwionych gdy dowiedzieli się, że ciąża była planowana (może nie dokładnie w tej chwili, ale jednak). Byli przekonani, że Julka jest wynikiem wpadki, nie mogli uwierzyć że w wieku 21 lat zdecydowałam się na dziecko. Przecież w takim wieku można jeszcze korzystać z młodości, z życia, szaleć, rozwijać się, piąć do góry...
Więc powtórzę. Powiększenie rodziny to nie koniec świata, a ja nie uważam by dziecko mnie ograniczało i coś mi odbierało na dłuższą metę. Korzyści znacznie przewyższają wszelkie pozorne braki i to w zwykłej kalkulacji. O emocjach i szczęściu jakie to niesie, nie muszę pisać. Kto ma dzieci ten wie, a reszta dopiero kiedyś się przekona.
Pomimo wielu obaw i wątpliwości jakie mieliśmy podejmując tą decyzję, wiem jedno: nie pomyliliśmy się, to był najlepszy czas na dziecko. Wszystko ułożyło się lepiej niż moglibyśmy się spodziewać i w końcu znaleźliśmy silną motywację do działania.
Niektórym może się wydawać, że macierzyństwo jest nudne, a każdy dzień przepełnia rutyna. Ja z czystym sumieniem mogę wyznać, że dopiero teraz wyrwałam się z marazmu.

A wy, kiedy zdecydowaliście się na dziecko? Jakie czynniki braliście pod uwagę, by wybrać ten idealny moment? Opowiedzcie mi w komentarzach ;)

Chcesz przeczytać więcej?

O życiu i ciąży za granicą przeczytacie tu: Zwangerschap -  czyli ciąża na emigracji

O tym jak dowiedziałam się o ciąży przeczytacie tu: Wiadomość o ciąży