Mam dość!

Miało mnie nie być, ale jestem. Kto śledzi mojego FB, wie że u nas w domu szaleje choróbsko. Więc słabo z czasem, siłami i motywacją. Jednak jestem. Jestem, bo chcę się wygadać, wypłakać i ponarzekać. Dziś więc będzie o niczym. Dziś zwyczajnie dam upust swojej frustracji i zmęczeniu. Jak sami już wiecie, cenię sobie szczerość i mówienie wprost, dlatego właśnie wprost powiem o wszystkim 'co mnie boli'.

Zacznę od tego, że choroba dopadła i mnie. Na wieczór wczoraj dostałam gorączki, dziś od rana jest niewiele lepiej. Co prawda, nie wypluwam sobie płuc, tak jak mój chłopak, kaszel mnie też nie męczy, jednak ból gardła i katar nie dający oddychać mnie nie ominął, no i jeszcze ta gorączka... Niby nic wielkiego, ale powiem wam, że już jestem wykończona tym wszystkim.

Poza tym, przez te paskudne choroby znowu mamy obsuwę. Mój K. miał rozłożyć starą szafę i złożyć w jej miejsce łóżeczko, jednak póki co rozłożył jedynie sam siebie i ledwo wstaje z łóżka. Ja z praniem i prasowaniem ubranek dziecięcych także się wstrzymałam. Po pierwsze z braku sił, a po drugie postanowiłam jednak zająć się tym, jak mieszkanie przestanie roić się od naszych zarazków. Więc znowu wszystko tymczasowo stoi w miejscu. Niby nic, jednak irytujące. Kiedy w końcu wzięliśmy się do roboty i zaczęliśmy działać, coś musiało oczywiście pokrzyżować nam plany.
W dodatku zdałam sobie nagle sprawę, że każda rzecz, która znajdzie się w kąciku naszej córci jest totalnie inna. Niby wiem, że w niczym to nie przeszkadza, a jej będzie to już w ogóle bez różnicy. Jednak cierpi moje poczucie estetyki. Z racji tego, że większość rzeczy dostaliśmy, nic do siebie nie pasuje. Wiem, że w tym miejscu już przesadzam i wydziwiam, ale jakoś boli mnie to. Chciałam, aby jej kącik był piękny i cieszył oczy, pełny słodkich, uroczych dodatków, w ładnej i przyjemniej kolorystyce, a boję się że takiego efektu nie uda mi się uzyskać. Nie wiem jak mam sprawić, by jakoś to wszystko estetycznie i ładne spasować ze sobą...

Kolejna sprawa nie spędzająca mi snu z powiek dotyczy prowadzenia mojej ciąży i badań. Kończę już 34tc, a wczoraj miałam wizytę u lekarza. Po miesiącu. W między czasie się potwornie niecierpliwiłam i zastanawiałam czy wszystko dobrze, ale dotrwałam, myśląc że teraz będę miała częstsze wizyty, a ponadto zrobią mi wszystkie badania których i brakuje... I co? Następną wizytę u lekarza mam za miesiąc, czyli dwa tygodnie przed terminem porodu. Nie miałam ani razu robionej cytologii, ani badania GBS. Mam jedynie powtórzyć badania krwi i w 37tc zrobić USG, żeby sprawdzić czy córcia dobrze przybiera na wadze, bo ostatnie badanie pokazało, że jest o kilka tygodni mniejsza niż powinna. Niby wiem, że lekarz zapewne wie co robi, tym bardziej że chodzę do przychodni połączonej ze szpitalem położniczym, w którym będę rodzić, mimo to się martwię. Czy na pewno mogę nie mieć robionych tych badań? Czy jak pójdę rodzić nikt nie będzie miał do mnie pretensji o ich brak? Czy na pewno wszystko jest w porządku?
Pani doktor zaleciła mi dużo leżeć, odpoczywać i nic nie podnosić, jeśli nie chcę urodzić wcześniej, ponieważ córcia główkę ma bardzo, bardzo nisko, jakby się już chciała pchać. Co nie jest wskazane, przy jej niewielkim wzroście i masie... Lepiej więc żeby jeszcze swoje wysiedziała.

A tak w ogóle to najbardziej mam już dosyć tej ciąży. Linczujcie mnie jeśli chcecie, ale dla mnie mogłaby już się skończyć. Wszystko mnie boli. A najbardziej plecy i cycki. Jest mi potwornie ciężko, a wiem, że brzuch mam i tak malutki... Nie mam pojęcia jak żyją dziewczyny z większymi brzuchami, mnie to już wykańcza. W żadnej pozycji nie jest mi wygodnie, a ułożenie się do snu każdej nocy graniczy z cudem. Brzuszek mi przeszkadza, czuję jakby mnie rozsadzało... Nawet w spodniach ciążowych robi mi się niewygodnie. Że o stanikach to nawet nie wspomnę. I dosłownie cały czas coś mnie boli. A jak nie boli, to mam zgagę. Kilogramy rosną coraz bardziej, niezależnie od ilości spożywanego przeze mnie jedzenia, a młoda ostatnio 'uwidziała' sobie przytulanie się do mojego pęcherza.
Do tego na końcówce ciąży hormony szaleją jak głupie, serio mamy tu ostrą jazdę bez trzymanki, a większość współczucia powinien tu zgarnąć mój chłopak, który jakoś to wszystko jeszcze znosi. Płaczę z każdego powodu, a czasem i bez powodu, denerwuję się dosłownie o wszystko. Cały czas jest mi przykro. Czuję się bezużyteczna i nieatrakcyjna mimo wszelkich starań mojego K. aby przekonać mnie, że tak nie jest. W dodatku mam problemy ze skupieniem się. Nawet obejrzenie filmu wprowadza mój ospały i dziurawy mózg na wyższe obroty, bo wymaga skupienia się na fabule i literach przez prawie 2 godziny... A książki przerastają mnie po około 20-30 stronach. Potem już się gubię i nie mogę zebrać myśli. Ba, ostatnio nawet słowa gubię! Mówię o czymś i nagle się zacinam na jakimś słowie i koniec! Ach, no i oczywiście zaczynam się wpieniać, że mam problem z wysłowieniem się, a w konsekwencji czasem i płakać i zabawa się znowu zaczyna... No mówię wam, masakra jakaś!
Smaki mi się pozmieniały. Jednak zamiast mieć ochotę na mnóstwo rzeczy, okazuje się że nie mam ochoty na prawie nic i mało co mi w ogóle jeszcze smakuje. Jestem już tym zmęczona. Chciałabym w końcu zjeść ze smakiem coś co lubię. I czerpać z jedzenia przyjemność.

Jestem po prostu już zmęczona. I boję się. Mam wrażenie, że nic już nie wiem. Im więcej czytam o ciąży, macierzyństwie, porodzie, tym czuję się bardziej zagubiona i przytłoczona. I przerażona. Po prostu mam już tego wszystkiego serdecznie dosyć.

A co u was? Czym wy jesteście zmęczeni? Czego macie najbardziej dosyć? 

Czy w ciąży przeżywałyście podobne rzeczy?

A może wszystko jest w porządku i jesteście pełni sił, energii i motywacji i chcecie się nimi ze mną podzielić za pomocą dobrego słowa?