Napisane na kolanie...

Od wielu lat to planowałam. Najpierw zupełnie inaczej, potem pomysł nabrał konkretnych kształtów. Odnalazłam niewyczerpane pokłady motywacji i wzięłam się za realizowanie swojej pasji. Brzuszek powoli rósł, a ja poświęcałam każdą wolną chwilę swojemu drugiemu dziecku. Dbałam o niego, poprawiałam i pielęgnowałam. Patrzyłam jak się rozwija i uczyniłam go swoim własnym miejscem. Potem urodziła się moja córka. Każdy dzień wypełniał jej niemowlęcy zapach, jej małe usteczka wczepione w moją pierś. Wszystko się zmieniło, choć z początku ciągle śpiący noworodek nie zajmował mojego całego czasu. Podczas kilkugodzinnych drzemek, zasiadałam przed laptopem z kubkiem zbożowej kawy i dzieliłam się wszystkim tym, co mnie spotkało. Ponownie przeżywałam pojawienie się na świecie tej blond włosej istotki, pierwsze wspólne dni, swoje obawy i radości. Bardzo szybko ten słodki noworodek zmienił się w całkiem rozgarniętego bobasa, który sobą szczelnie wypełnił każdą sekundę mojego życia.
Nie chce już spać, woli eksplorować, szczególnie w towarzystwie swej mamy. Najlepiej z poziomu jej rąk. Godziny nie dają się rozciągać, mieszkanie w ogóle nie chce sprzątać się samo, a moje drugie dziecko dostaje jedynie strzępki uwagi. Mowa o Blogu.
Kolejny raz w mojej głowie zrodziła się myśl: "A może by tak wytłumaczyć się czytelnikom? Powiedzieć, dlaczego piszę tak rzadko, tak bylejak, jakby na kolanie? Wyjaśnić im?". Ale potem reflektuję się. Nie będę przecież z każdym pojawianiem się przepraszać, w końcu jak to by wyglądało? Przecież wiedzą, że mam małe dziecko. Trudno, nie ma mnie to nie ma, albo zrozumieją, albo nie. Nie będę się tłumaczyć.
Piszę więc kolejny wpis. Zerkam na kalendarz klnąc pod nosem, bo znowu minął tydzień. Muszę coś napisać. Cokolwiek. Powoli pojawia się wstęp, słyszę cichy stukot klawiatury i a moim oczom ukazuje się coraz dłuższy ciąg liter. Nagle słyszę płacz. Odwracam wzrok i widzę małą buzię wykrzywioną w podkuwkę i mokre, zapłakane, błękitne oczy. Z westchnieniem zamykam laptopa i biorę marudę na ręce.
Od dawna mam plan pisać z wyprzedzeniem. Przygotować kilka postów, dopracować je, dopieścić i mieć zawsze coś w zapasie. Tylko ciągle nie mam czasu... Nieraz cudem udaje mi się wyczarować jeden koślawy test, a gdzie tam kilka!
Zaczyna się kolejny dzień. Budzi mnie radosne piszczenie i dotyk zimnej rączki. Podnoszę powieki, przecieram zaspane oczy i ukazuje mi się najpiękniejszy widok świata. Widzę szeroki, bezzębny uśmiech, który za każdym razem rozbraja mnie dokładnie tak samo. Oczka w kształcie migdałów okalane zasłoną rzęs, która sięga aż łuku brwi śmieją się tak samo szczerze i radośnie. W końcu mamusia już wstała. Teraz jest czas na poranne przytulasy, gaworzenie i wąchanie niemowlęcej główki. Gdy nacieszyłyśmy się porankiem mogę wstać zrobić kawę. Wracam ze swoim ulubionym kubkiem i siadam przy biurku spoglądając na moją pogodną córeczkę, która bacznie mnie obserwując przechyla na bok główkę.
Potem bywa różnie. Czasem cały dzień noszę, a Julka uspokaja się dopiero wtulona do piersi. Swoimi mokrymi, obślinionymi łapkami wczepia się w moją bluzkę i wtula główkę. Gdy pogoda dopisuje spędzamy dzień na dworze. Julka dotyka drzewek i obrywa z listków, rozgląda się ciekawa świata i notorycznie wyrzuca zabawki z wózka, po które co chwilę muszę się schylać. Innym razem się wygłupiamy. Wydaję różne dźwięki, tańczę, robię głupie miny i generalnie wyglądam jak pacjent, który uciekł ze szpitala psychiatrycznego, a moje dziecko śmieje się na cały głos. Brzmi przy tym jak mały osiołek, a jest to tak zaraźliwe, że po chwili obie pokładamy się ze śmiechu. Wtedy jest czas na tarmoszenie i łaskotki. Gdzieś po drodze zrobię zakupy, obiad, wstawię i rozwieszę pranie, trochę posprzątam, zjem coś. Nagle, jakby o wiele za wcześnie, nadchodzi wieczór. W końcu czas na odprężającą kąpiel, czytanie książki, obejrzenie z nie-mężem filmu, lub po prostu na wspólną rozmowę. Potem wyczekany sen, ale blog wciąż świeci pustkami.
Następny poranek. Kolejne uśmiechy przy których pokazuje się dołeczek w prawym policzku, łapanie mnie za nos mokrą od śliny rączką i przytulanie. Parę łyków ciepłej kawy, wojna przy śniadaniu z Julką, która próbuje zabrać wszystko z mojego talerza. Mijają kolejne godziny na codziennych sprawach. Dziecko, starcie kurzy, noszenie, wstawienie zmywarki, spacer, walka z wyżynającym się zębem. Nagle, gdzieś w biegu, przypominam sobie: "przecież miałam coś napisać!". Czekam z laptopem w gotowości na drzemkę swojej córki. W końcu nadchodzi upragniona chwila. Jula padła na twarz, dosłownie, prosto na zabawki, które przed chwilą obracała w rączkach i próbowała zjeść. W pośpiechu siadam ze sprzętem na łóżku, obok niej i czytam kilka pierwszych, istniejących już zdań. Następnie piszę dalej. Co chwila spoglądam na małą, czy na pewno jeszcze śpi, słucham jej miarowego oddechu i staram się cicho stukać w klawisze, by mieć jak najwięcej czasu. Wpis staje się coraz dłuższy, przepisuję każdą myśl, która pojawi się w mej głowie, próbując utworzyć względnie spójny tekst. Nim zdążę napisać zakończenie, widzę ruch. Julka ociężale podnosi głowę, oczka ma jeszcze czerwone, spojrzenie zaspane, a na buzi odciśnięty ślad smoczka i zabawek. Wita mnie nieprzytomny uśmiech, lub nagły płacz- wszystko zależy od dnia. Wiem jednak, że muszę to skończyć. Dzisiaj, teraz. Jedną ręką zabawiam córkę, a drugą szybko tworzę zakończenie. Uff, udało się. Na szybko czytam całość by poprawić literówki i błędy stylistyczne. W tym czasie Jula już się niecierpliwi i coraz głośniej daje mi do zrozumienia, że powinnam się nią zająć. Biorę moją dziewczynkę na kolana, kończę resztę poprawek i klikam "Opublikuj". Poszło, nareszcie się udało.
Przenosimy się na podłogę. Patrzę jak mała rzuca z zadowoleniem zabawkami i jak próbuje pożreć puzzle piankowe, ale myślami wciąż jestem przy nowo powstałym wpisie. Co chwilę sprawdzam czy pojawiły się nowe komentarze, naprędce robię jakąś promocję. Im dłużej o tym myślę, tym mniej zaczyna mi się podobać to, co napisałam. Chciałabym by publikowane teksty były piękne i dopieszczone. Bym mogła nam nimi skrupulatnie pracować. Pisać z wyprzedzeniem, mieć gotowe szkice, dokładną korektę, z dbałością o szczegóły, język, sformułowania i metafory.
Niestety, znowu zabrakło mi czasu. Może przy następnym będzie lepiej. Szkoda tylko, że tak sobie stale obiecuję, a potem powstaje kolejny tekst pisany na kolanie...

Podobał Ci się ten post? Zapraszam do śledzenia najnowszych wpisów na moim FP >KLIK<

Chcesz przeczytać więcej? Zapraszam

Słowa pisane listem

Tato, piszę do Ciebie list...

Matka musi dać radę