Kiedy moje dziecko w końcu to zrobi?

Każde dziecko rozwija się w swoim tempie- to zdanie każdy rodzic słyszał pewnie ze 100 razy. Powtarzane wiele razy mocno wyryło się w pamięci, tak samo jak to, aby nie przyspieszać na siłę rozwoju naszej pociechy. Wiadomo jednak, że rozpiera nas ogromna duma, gdy widzimy jak maluch uczy się nowych rzeczy. Jest to zupełnie naturalne.Tak samo, jak naturalne są nasze obawy, gdy widzimy, że czegoś wciąż nie robi, mimo iż dziecko koleżanki w tym wieku już to potrafiło.
Tak, tak, wszyscy wiemy, że nie powinno się porównywać dzieci, ale powiedzcie mi szczerze czy naprawdę nigdy wam się to nie zdarzyło? Mi owszem. Co chwila przyłapuję się na zastanawianiu się co Jula powinna już umieć. Szczególnie łatwo o porównania w dobie internetu, gdzie na wszelkich grupach i forach widzimy setki mamuś chwalących się zdolnymi pociechami.


Skąd taki temat wpisu? A stąd, że ta kwestia od jakiegoś czasu mocno mnie nurtuje. Odnoszę wrażenie, że Julka od półtora miesiąca stoi w miejscu. Mając 7 miesięcy zaczęła raczkować, stawać przy meblach, więc ruchowo rozwijała się bardzo szybko. Czekałam na kolejny wysyp nowych umiejętności i faktycznie, chodzi już wzdłuż łóżka, lub robiąc sobie z krzesełka do karmienia pchacz, albo uczepiona nogawek. Co mnie więc tak nurtowało? To, że byłam przekonana, że prawie 9 miesięczne dziecko będzie o wiele więcej rozumieć.
W czasie ciąży wyobrażałam sobie, że taki sześciomiesięczny maluch to już całkiem dużo rozumie, a taki roczny to już powinien ładnie mówić. Tymczasem okazuje się, że rzeczywistość wcale tak nie wygląda. Nie zmartwiło mnie to, ponieważ w ciąży nie miałam zbyt dużego pojęcia o rozwoju dziecka, a w praktyce widziałam, że rozwój Julki jest bardzo płynny.
Niestety, o zgrozo, wzięło mi sie ostatnio na porównania! Grupy fejsbukowe bombardowały mnie dziećmi w wieku Juli, które pięknie pokazują już "papa", "brawo" i "jakie duże rosną", machają główką na "nie" gdy czegoś nie chcą, a kiwają nią lub wskazują paluszkiem na coś co mają akurat ochotę. Wszystko pięknie, z początku uznałam, że takie same umiejętności nabierze niedługo moja córka, więc codziennie pokazywałam jej i tłumaczyłam wszystko tym dokładniej. Minął ponad miesiąc i niewiele się zmieniło. Na wszelkie moje próby odpowiada uśmiechem i stukaniem zabawką w podłogę. Albo ma to zupełnie gdzieś. Gdy czegoś nie chce po prostu wpada w histerię i zaczyna płakać. Ot, tyle z komunikacji.
Potem zobaczyłam malucha, który w czasie czytania mu książeczki, sam przewraca ładnie stronę na następną, podczas gdy moja córa, jak tylko wezmę jakąkolwiek książę do ręki wyrywa mi ją, zaczyna gryźć, próbuje ją pogiąć i zniszczyć, zamyka, a w końcu stuka nią o podłogę jak młotkiem. I tyle z czytania (chociaż przyznam, że zaczyna mi się udawać z "Księgą dźwięków" i zdarzę przerobić kilka zwierzątek zanim Jula mi ją wyrwie).

Pewnie bym się aż tak tym nie przejęła, gdybym w odpowiedzi na stwierdzenie, że Julka jeszcze nie robi tych rzeczy nie słyszała ciągle "a pokazujesz jej coś?", "a czytasz jej w ogóle?", "a tłumaczysz jej?". Zaczęłam się obwiniać. O to, że może faktycznie za mało poświęcam jej czasu, za mało się bawimy i uczymy. Wzięłam się więc ostro do roboty, jednak niewiele to zmieniło, ale za to codziennie muszę odpowiadać na pytania: "i co, robi już coś nowego?", "powtarza po tobie?" "pokazuje już "papa" i "brawo"?
Robię co mogę, by ją wszystkiego nauczyć, by się bawić, poświęcać dużo czasu. Więc o co chodzi? Czemu dalej tego nie robi? Przecież ciągle widzę 11 lub 12 miesięczne dzieci, które mówią "mama" i "tata" i "nie" i "daj" i pokazują już wszystko. Jedzą same łyżeczką, sporo rozumieją i już nie są takimi niemowlakami jak moja Jula. Właśnie... 11 lub 12 miesięczne. Jula nie ma 9 jeszcze. Ale przecież to już tak bliziutko, czas szybko leci, lada moment skończy rok a nic się nie zmienia...
Czy na prawe nic? Może zmiany są tak drobne, że ciężko je dostrzec na co dzień. Poza tym dzieci często rozwijają się skokowo. Dużo nowych rzeczy na raz, a potem długo długo nic. Pisałam o tym, jak jeszcze Julka była maleńka we wpisie o skokach rozwojowych i o tym, że czasem można nawet mieć wrażenie, że nasze dziecko zamiast się rozwijać się cofa. Oczywiście o wiele łatwiej było przedstawić teorię niż pamiętać o tym w praktyce. Potem zrobiłam sobie porównanie, jak wiele u mojego dziecka się zmieniało w ciągu 3 miesięcy. Porównałam świeżo rodzonego bobasa, z 3 miesięczny, potem z półrocznym i z obecnym. I wiecie co? 3 miesiące dla tak małego dziecka to szmat czasu i gigantyczny kamień milowy!
A co z tym porównywaniem? Jak zdarta płyta powtórzyć mogę, że każde dziecko rozwija się we własnym tempie, ważne aby mu stworzyć odpowiednie warunki do rozwoju. Jeśli o to zadbamy, nie powinniśmy się martwić, w końcu się przecież nauczy :) Nie teraz, to za kolejny miesiąc. A po takim przestoju, może nas zadziwić ile nagle, prawie w ciągu dnia rzeczy pojęło nasze dziecko. Ale tak na prawdę nie nauczyło się wszystkiego w jeden dzień, a przez ten cały czas, gdy wydawało nam się, że się zupełnie nic nowego nie dzieje. Jedno dziecko wstanie na nogi w wieku 7 inne w wieku 11 miesięcy. Jedno zacznie chodzić mając 10, a inne 18! Jedno jest pewne: kiedyś na pewno, zacznie chodzić, mówić, a potem w dodatku pójdzie do szkoły, na imprezę i wyprowadzi się z domu :) Nie ma się co martwić, żaden etap nas nie ominie. Lepiej więc cieszyć się każdą chwilą.
Oj jak ja czekałam aż Julka zacznie siedzieć, raczkować i jeść coś poza mlekiem. Teraz często wiele bym oddała, by wrócić do tych spokojnych czasów, gdy tylko leżała i piła sobie mleczko :)

Pewnie nie jestem jedynym rodzicem, który miał takie obawy i wątpliwości. Staramy się nie porównywać, ale czasem jest to silniejsze od nas.
Powiedzcie, czy wy również mieliście takie myśli? Ile wasze dzieci umiały w wieku 9 miesięcy?