Poród [CZĘŚĆ TRZECIA]

No i w końcu udało nam się dotrzeć do trzeciej części wpisu, z porodem właściwym już. Tych, którzy nie czytali poprzednich części, serdecznie zachęcam do zapoznania się z nimi tutaj:

>>CZĘŚĆ PIERWSZA<<

>>CZĘŚĆ DRUGA<<.

A wszystkich tych, którzy oczekują złagodzonej wersji tego, co się działo, muszę niestety wyprosić. Zamierzam opisać wszystko bezceremonialnie tak, jak było. A więc zapraszam na relację, jak zakończyła się ta historia.

Komplikacje

Akcja porodowa przez noc nie wznowiła się, a ja czekałam na obchód na oddziale patologii ciąży. Najpierw, standardowo, podłączyli mnie pod zapis KTG, tak samo jak moje nowe sąsiadki z sali. Po jakiś 20 minutach przyszła do mnie studentka z informacją, że przerywamy zapis i natychmiast mam się udać do gabinetu zabiegowego, bo pan ordynator chce mnie zbadać teraz, jeszcze przed porannym obchodem. Spokojnie udałam się więc na badanie, zadowolona że nie kazali mi czekać do południa. Okazało się jednak, że to nagłe wezwanie miało miejsce nie bez przyczyny: dziecko ma spadki tętna. Po raz kolejny napędzili mi porządnego stracha. Padły takie słowa jak "niedotlenienie" i "uszkodzenie mózgu". Okazało się, że wczorajsze rozwarcie mi się cofnęło i zamiast 3 luźnych palców mam ledwie 2cm. Tak czy inaczej, nie było już na co czekać, kazali mi natychmiast się spakować i jechać na salę przedporodową. Byłam wściekła, zamiast wczoraj wywołać poród, kiedy miałam rozwarcie i skurcze, a z dzieckiem wszystko było dobrze, to nikomu się nie chciało. Lekarz wolał poczekać do jutra, skoro serce dziecka pracuje dobrze... Szkoda, że następnego dnia rano już tak nie było... Czy na prawdę trzeba czekać, aż coś będzie źle, żeby zacząć działać? Powtarzali, że natychmiast trzeba się tym zająć, ponieważ jest zagrożenie dla życia i zdrowia mojej córci, a jak nie zacznę szybko rodzić, trzeba będzie ciąć... Byłam przerażona i załamana. Po wczorajszych skurczach mniej więcej wiedziałam jakiego rodzaju bólu mam się spodziewać i bałam się, że i tak skończy się cesarskim cięciem, a tego chciałam uniknąć. A przede wszystkim bałam się, czy z małą wszystko będzie w porządku. Spanikowana w pośpiechu się spakowałam i udałam na salę przedporodową.

Oksytocyna

Godzina 9 rano. Na sali było kilka łóżek oddzielonych od siebie parawanami. Podłączono mnie pod stały zapis KTG, by nieustannie monitorować stan dziecka i dostałam kroplówkę z oksytocyną. I tak sobie leżałam i czekałam, aż coś zacznie się dziać. O godzinie 11.20 przyszedł do mnie lekarz przebić mi pęcherz płodowy i dopiero po tym zaczęły się pojawiać pierwsze nieregularne skurcze. Zaczęłam więc poganiać mojego K., żeby przyjechał zanim wezmą mnie na porodówkę. Nie minęła godzina, a już męczyły mnie skurcze z krzyża, takie same jak poprzedniego dnia, a przy każdym kolejnym rosły w siłę. Około godziny 13 ból był już trudny do zniesienia. Sprawy nie ułatwiało to, że nie mogłam nawet wstać. Ze względu na to, że skurcze pisały się już silne i regularne, lekarz przyszedł sprawdzić rozwarcie... ale rozwarcia brak. Dostałam więc czopki na rozluźnienie szyjki macicy, a bardzo miła położna zlitowała się nade mną i ustawiła łóżko w pozycji siedzącej, by łatwiej było mi znosić ból. A ból był koszmarny. Podobno skurcze wywołane sztuczną oksytocyną, są dużo bardziej bolesne, od tych przy naturalnie wydzielanym hormonie. Nie wiem ile w tym jest prawdy, nie mam porównania i myślę, że tutaj nie ma też reguły, w końcu każdy poród jest inny. Prawdą, jednak jest, że sztuczna oksytocyna blokuje wydzielanie endorfin, które są naszymi naturalnymi "znieczulaczami", a także przez to, że w kroplówce jej 'dostawy' są ciągłe, to skurcze są silniejsze, a między nimi mamy krótsze przerwy na odpoczynek. Tak czy inaczej ból był koszmarny. Na skurczu zagryzałam poduszkę i tłumiłam piszczenie, no myślałam, że lada moment zwariuje. W dodatku byłam sama, nikt przy mnie nie był i być nie mógł (na salę przedporodową nikomu wchodzić nie wolno), nikt nie zaglądał, nie wiedziałam jak oddychać, ani ulżyć sobie w bólu. Wtedy pojawiły się pierwsze myśli, że nie dam rady, że chcę by to już się skończyło, by ją ze mnie wyciągnęli, albo mnie zabili.

W dodatku podeszła do mnie jakaś inna położna i bardzo oburzonym tonem kazała mi się uciszyć, bo jeszcze jej przestraszę inne pacjentki. Nosz cholera jasna! Bo ja leżę i się opalam, a te stęki i jęki to są z nudów przecież... Pewnie, że mogę się uciszyć, bo to kwestia jedynie mojej dobrej woli, wcześniej miałam po prostu ochotę sobie popiszczeć...

Około godziny 14 przyszła do mnie położna, ta sama która zmieniła mi ustawienie łóżka (co mi niesamowicie pomogło w walce z bólem) i poinformowała, że zaraz przenoszę się na salę porodową i jak chcę osobę towarzyszącą, to mogę ją popędzić, żeby już kierowała się do szpitala. I (na szczęście) to właśnie ta położna miała mi towarzyszyć przy porodzie.

Poród

 0 14.15 przenieśli mnie na porodówkę, a jakieś 15 minut później dotarł K. Rozwarcie miałam dopiero na 3cm (na 10) ku mojej rozpaczy i bałam się, że będzie to trwać wieki. Tam tez podłączyli mi KTG, tylko teraz bez kabli, więc mogłam się ruszać, na szczęście. Położna pokazała mi w jakiej pozycji ustawiać się na skurczu, by było lepiej i faktycznie, mimo koszmarnego bólu, czułam ulgę. Potem razem ze studentką, na której obecność się zgodziłam, wypełniłam plan porodu. O nacięciu niewiele wiedziałam, więc ciężko mi było się odnieść do tego punktu, na szczęście moja położna zadbała o ochronę krocza. W moim pierwotnym planie chciałam spróbować urodzić bez znieczulenia, jednak gdy wyłam przy bólach, które promieniowały mi od krzyża, aż przez biodra, miednicę i całe nogi, przez kolana i piszczele bez zastanowienia wpisałam, że chcę znieczulenie zewnątrzoponowe. 

Położna załatwiła mi jedyną w całym szpitalu salę porodową z wanną i zdecydowałyśmy z niej skorzystać. Dostałam kolejną kroplówkę (oczywiście cały czas mi podawano oksytocynę), która trzeba było podać przed znieczuleniem, jednak położna uparła się byśmy spróbowały bez znieczulenia. Weszłam do wanny z gorącą wodą, K. usiadł obok mnie na fotelu, a położna na brzegu wanny. I powiem wam, że gdyby nie ona to chyba nie dałabym rady. No po prostu cudowna kobieta, dzięki której przetrwałam i w końcu urodziłam! No pomnik bym jej postawiła! Ale do rzeczy. Przy każdym skurczu mnie uspokajała, pozwalała wbijać paznokcie w swoją rękę (chociaż pod tym względem bardziej się oberwało studentce, a K. został za to ugryziony :P ) i powtarzała "to tylko jeden skurcz, tylko ten jeden, ten jeden wytrzymasz". Nie myślałam już o kolejnych, które mnie czekają, tylko zgodnie z tym co mówiła skupiałam się na tym, by wytrzymać przy tym jednym jedynym skurczu, a potem przerwa. Pokazała mi jak oddychać i pomagała za każdym razem gdy o tym oddychaniu zapominałam. Pomiędzy skurczami podawała mi wody i bez przerwy zabawiała opowieściami i historiami, nawet kilkakrotnie udało jej się mnie rozbawić, mimo iż przerwy między skurczami były coraz krótsze i co chwila przerywały jej opowieści. Powtarzała ciągle, że muszę urodzić do godziny 19, bo wtedy kończy dyżur, a ja bez niej chyba nie urodzę. Była tak cudowna, że bardziej skupiałam się na tym, żeby oddychać i nie krzyczeć niż na samym bólu, bo aż było mi głupio, że ona mi tak pomaga, a ja krzyczę. Jednak ból był coraz gorszy. Najgorszy w całym moim życiu. Do tego stopnia, że po każdym skurczu zaczęłam wymiotować, a w trakcie się drzeć, mimo wszelkich starań i mojej i położnej. Okazało się, że rozwarcie mam już na 8-9cm i mogę się przenosić na fotel/łóżko porodowe. 

Krzyczałam. Że mają mi natychmiast podać znieczulenie, że umrę i nie urodzę. Wstałam z wanny, polała się krew, a ja klęczałam na podłodze. W końcu udało mi się dotrzeć na łóżko. Najpierw wypróbowałam pozycję na klęczkach, trzymając się oparcia. I darłam się, że znieczulenie, że mają ją ze mnie wyciągnąć, że nie chcę już żyć. Powiedzieli, że na znieczulenie już za późno, że widać już główkę i mała ma włoski. W tym momencie wyrzuciłam K. z sali (o tym opowiem innym razem), doprosiłam się znieczulenia w formie gazu i zdecydowałam o zmianie pozycji. Ostatecznie rodziłam leżąc na boku, z jedną nogą podciągniętą pod brodę. Jeśli chodzi o gaz, to druga rzecz, zaraz za położną, dzięki której udało mi się urodzić. Skurcze parte nie były już takie złe ani straszne, jak te z krzyża. Nie wiem czy to zasługa tego gazu czy nie, ale ta ostatnia część była mniej bolesna i trwała chwilę. Między skurczami na okrągło dziękowałam położnej i studentce za gaz (jeszcze raz podkreślę, jak bardzo ocalił mój poród), parcie przyszło mi bez większego problemu, z łatwością współpracowałam (a słyszałam, że po gazie ciężko współpracować z położną) i ani się obejrzałam, a miałam to za sobą i usłyszałam pierwszy płacz.

....

Urodziłam o 16.13. Położna żartowała, że miałam takie tempo, że do godziny 19 zdążyłabym urodzić dwa razy. Dwa dni się zbierałam do tego rodzenia, ale jak przyszło co do czego, to niecałe dwie godziny godziny po przybyciu na porodówkę, tuliłam już córcię. Ze względu na spadki tętna, monitorowano jej pracę serca aż do ostatniego parcia. Urodziła się zdrowa, dostała 10/10 w skali Apgar i nie kwalifikowała się do hipotrofii. Położyli mi ją na brzuchu, a ja nie wierzyłam. Nie mogłam uwierzyć w to, że właśnie ją urodziłam. To wszystko wydawało mi się takie nierealne. Ale przede wszystkim cieszyłam się, że miałam to już za sobą. Sam poród był krótki, ale niesamowicie bolesny i wbrew temu co mówią, wciąz o tym bólu nie zapomniałam. 

Za pomocą ostatniej dawki oksytocyny urodziłam też łożysko, a gdy już się go pozbyli, K. wrócił na salę zobaczyć naszą córeczkę. Niestety w miedzy czasie założono mi dwa szwy (udało się bez nacięcia, jednak odrobinkę pękłam), a ci co twierdzą, że kobieta w trakcie szycia nie czuje bólu, bo jest zbyt szczęśliwa z powodu dziecka, mylą się. Znieczulenie miejscowe było niedokładne i tak wzdrygałam się z bólu, że bałam się, że młoda mi spadnie na podłogę.

Spędziliśmy we trójkę ponad dwie godziny, na karmieniu, tuleniu i wpatrywaniu się w naszą córeczkę. K. informował bliskich, że już po wszystkim, a ja leżałam zmęczona, z Julką przy piersi. Ta błogość "PO" jest niesamowita, a kobieta czuje się niezwykle silna, ze świadomością, że wydała na świat nowego człowieka. Ale porodu nie chciałabym przeżywać jeszcze raz. Oczywiście, nie można mówić nigdy, ale na chwilę obecną nie rozumiem jak ktokolwiek przy zdrowych zmysłach zdecydowałby się na to po raz drugi.

I tak oto, po ponad tygodniu leżenia w szpitalu, po dwóch dniach wywoływania porodu i wszelkich komplikacjach pojawiła się na świecie nasza córka. Okazała się być okazem zdrowia, na szczęście, mimo wszystkiego czym cały czas nas straszyli lekarze. Udało mi się urodzić, w dodatku naturalnie i bez znieczulenia i co więcej, mam to wszystko już za sobą! Teraz pozostaje jedynie cieszyć się macierzyństwem :)

A jak wy wspominacie swoje porody? Opowiedzcie mi w komentarzach :)

Podobał ci się ten wpis? Zapraszam do śledzenia nas na FB :)