Nikt mnie na to nie przygotował

Do tej pory szczyciłam się tym, że nie piszę w sposób przesłodzony, a mówię o wszystkim wprost. Dziś zmuszona jestem połączyć to i napisać wprost lukrowanego posta, o tym jak różowo nam się żyje.
UWAGA- BĘDZIE SŁODKO!


Gdy tylko dowiedziałam się o tym, że jestem w ciąży, zaczęłam z zapałem czytać setki artykułów o ciąży i dzieciach, śledzić blogi parentingowe, dołączyłam do grup dla przyszłych mam, a w końcu sama założyłam bloga. Oswajałam się z miesiąca na miesiąc i przyzwyczajałam do nowej roli. Powoli zmieniały się moje priorytety, a mi zaczęło zależeć na tej małej istotce, którą nosiłam pod sercem. Czytałam opisy innych rodziców, myśląc że ich rozumiem, że wiem co oni czują. Wydawało mi się, że jestem gotowa, na to co ma się wydarzyć, że wiem czego się spodziewać. Nie mogłam bardziej się mylić.

W pierwszych chwilach po porodzie nie wiedziałam co czuję. Przede wszystkim byłam zmęczona i cieszyłam się, że mam to w końcu za sobą. Nie płakałam, nie wzruszałam się, czułam się raczej zagubiona. Po przeniesieniu na salę, byłam sama- już było po odwiedzinach, nowa sąsiadka z sali spała, a w dyżurce była tylko jedna pielęgniarka na nocnym dyżurze. A ja byłam wykończona, obolała i przerażona. Zostawili mnie z tą kruszynką, a ja kompletnie nie wiedziałam co mam robić. Czy nakarmić, czy przewinąć, co ile mam to robić i jak, nawet nie byłam pewna czy mogę ją wziąć na ręce. W końcu zaczęła płakać, a ja musiałam się nią zająć- przecież jestem jej mamą. Dalej poszło już z górki.
Nikt nie przygotował mnie na ten bezmiar miłości, jaki mną zawładnął. Nie ważne ile razy słyszałam, że po porodzie wszystko się zmieni, nie byłam w stanie sobie nawet tego w najmniejszym stopniu uzmysłowić. Nie wiedziałam, że można tak bezgranicznie kochać takie maleństwo, które dopiero się poznało. W ciągu pierwszych kilku dni dużo płakałam- buzowało we mnie zbyt wiele emocji, z którymi sobie nie do końca radziłam. Płakałam ze szczęścia, ze wzruszenia, z miłości. Patrzyłam na swoje dziecko i nie mogłam się nacieszyć. Mimo iż skrupulatnie przygotowywałam się do tego przez cała ciążę, córcia wywróciła mi życie do góry nogami.

Nagle wszystkie moje obawy i wątpliwości odeszły daleko w niepamięć. We wpisie o pobycie w szpitalu >TUTAJ< pisałam o czarnych myślach, które mnie wtedy dręczyły. Że nie jestem gotowa na dziecko, że nie wyobrażam sobie by nasza dwójka, zamieniła się w trójkę, że nasz związek na tym ucierpi, że wszystko się zmieni, a ja tej zmiany się obawiam. Potem urodziłam, i teraz wiem że moje życie stało się kompletne, a ja jestem szczęśliwa i spełniona. A my staliśmy się rodziną. Nie po prostu parą, a rodziną. Wiecie jakie to niesamowite?
Pisałam kiedyś też o tym, że marzył mi się synek >TUTAJ<. Teraz patrzę na swoją córeczkę i nie wyobrażam sobie jak kiedykolwiek mogłam pomyśleć chociaż o chłopcu. Przecież dziewczynki są najlepsze ;) Zaczęłam dostrzegać plusy, całe mnóstwo plusów tego, że mamy to szczęście, być rodzicami dziewczynki. Nie wyobrażam sobie nikogo na jej miejscu, żaden syn nie byłby tak dobry.

Co więcej, powiem wam, że ten instynkt macierzyński chyba na prawdę istnieje. Nie wiem skąd wiedziałam jak się ją zająć, ale mi się udało. I dalej mi się udaje. Jakimś sposobem, wiem co mam robić, jak ją uspokoić i jak się zająć. Skądś czerpię pokłady cierpliwości by mówić do niej spokojnie i z uśmiechem niezależnie od tego co się dzieje. Wiem, że to dopiero początek, że jeszcze wszystko przede mną. Ale na chwilę obecną odnajduję się w roli mamy. I czuję się z tym fantastycznie. A te chwile, gdy Julka zaczyna płakać, ale uspokaja się gdy tylko mnie zobaczy, gdy wystarczy tylko położyć się obok niej, by już wszystko było dobrze, są niesamowite.

Wiem, że czeka mnie zupełni inne, nowe życie i dużo pracy. Wiem, że będą chwile te lepsze i te gorsze. Na razie jestem trochę oderwana od rzeczywistości, 'pijana' bezgranicznym szczęściem i miłością, której się nie spodziewałam. Emocji wciąż jest wiele. Minęły ponad 2 tygodnie, jak Julka jest z nami. Wszyscy szaleją na jej punkcie, dziadkowie, pradziadkowie, ale chyba jednak najbardziej my. Na to nikt mnie nie przygotował :)

Mam nadzieję, że wybaczycie mi przesłodzony charakter dzisiejszego wpisu i zrzucicie to na hormony poporodowe, jednak myślę, że każda matka dobrze rozumie stan, w jakim obecnie jestem :)