Tata przy porodzie

Myślałam, że jak już urodzi mi się dziecko, będę pisać jak najęta. Nagle spłynie na mnie całe mnóstwo inspiracji, będę miała głowę pełną pomysłów, nowych tematów. Cóż, prawdę mówiąc byłam w błędzie. I myślę, że każda mama to rozumie. Rozumie ten chaos jaki panuje w życiu, gdy tylko pojawia się maluszek. Ten brak jakiejkolwiek organizacji, rytmu, człowiek ma mniej siły i czasu.
Tego ostatniego brakuje nawet na odkurzanie, kąpiel, czy zrobienie obiadu, więc o pisaniu nie wspomnę. A co z milionem pomysłów? Okazuje się, że cierpię na absolutną niemoc twórczą i w głowie mam tylko sprawy codzienne, i tak między karmieniem, kupkami, a spaniem nie wiele się ostatnio w mojej głowie roi. Ale będę się starać. Radzimy sobie coraz lepiej, więc myślę, że będę w stanie czasem zorganizować trochę czasu na pasję i pisać.

Do dzisiejszego wpisu zmotywowało mnie przeczytanie kilku relacji i opinii na temat tatusiów obecnych przy porodzie. Niedawno natknęłam się na sytuację, gdzie żona potwornie narzekała na postawę męża. Otóż właśnie ten oto mąż, obecny był przy narodzinach ich dziecka i napawało go to dumą. Był tak dumny, że chwalił się wszystkim jaki to był dzielny, że wytrwał do końca, że był wtedy obecny przy żonie i jaki odwalił w ten sposób kawał dobrej roboty. A co na to żona? Wściekła! Wściekła, że jest dumny z siebie, kiedy on tylko stał, a to ONA musiała odwalić całą robotę i urodzić. ONA tak bardzo się namęczyła, nacierpiała, a ten podły mąż, nie docenia jej, tylko puszczy się, jakby co najmniej sam rodził.

Zaraz, zaraz... Serio? Powiem, że byłam w niemałym szoku po przeczytaniu tej historii. Najgorsze jest, że to nie jakiś odosobniony przypadek. Na FB należałam do różnych grup dla mam i przyszłych mam, prócz tego przeczytałam całe mnóstwo postów blogowych i dyskusji na forach (tak, ciężarne mają na to sporo czasu) i tam wiele mamusiek wyrażało podobne opinie i pretensje.

Co ja o tym myślę? Myślę, że facet obecny przy porodzie właśnie odwalił kawał dobrej roboty i powinien być z siebie dumny. Niestety, nie jest to fizycznie możliwe, by mógł zamienić się miejscami z kobietą i ją wyręczyć, ale robi co może: czyli jest obok i ją wspiera. A dlaczego więc uważam, że odwala kawał dobrej roboty? Po pierwsze, poród nie należy do rzeczy 'ładnych'. Wiem, że w prawdziwych związkach ludzie widzą się w każdej sytuacji, także w tych, w których nie wygląda się za pięknie. Również w chorobach i pozostaje się w gotowości do pielęgnowania się nazwaniem w razie potrzeby. Jednak uważam, że widok 'wychodzącego' dziecka nie należy do przyjemnych i ja sama na to bym patrzeć nie chciała. Łożysko też zbyt apetyczne nie jest, a i my kobiety w trakcie porodu kwitnąco nie wyglądamy. Ale wiadomo, nasi wspaniali mężczyźni kochają nas nawet gdy jesteśmy spocone, czerwone, rozczochrane i krwawiące, więc ich ten widok nie boli, a by oszczędzić sobie reszty widoków, wystarczy by stanęli przy głowie swojej partnerki i trzymali ją za rękę. Więc o co ten krzyk?

A właśnie o krzyk. Chodzi mi o pierwszy etap porodu. O te chwile, gdy przy każdym skurczu myślimy, że nie damy rady, drzemy się wniebogłosy, wpijamy paznokcie i błagamy by ktoś nas zabił i wyciągnął z nas to dziecko. A oni muszą na to patrzeć i nic nie mogą poradzić, w żaden sposób pomóc. I przyznam, że nie chciałabym być na ich miejscu, Widzieć, jak osobą którą kochasz najbardziej na świecie cierpi i nic nie móc zrobić. Wspierają, pozwalają wgryzać się w rękę (przepraszam, kochanie), ale widzą, że to za mało, to nic nie daje. Patrzą na nasz ból i wiedzą, że będzie boleć dalej, coraz bardziej i boleć musi. 

Przez całą moją ciążę zastanawialiśmy się, czy K. obecny będzie przy porodzie. Ciągle było, że może, albo zobaczymy. Ja nawet po części przyzwyczaiłam się do myśli, że jego tam nie będzie. Gdy jednak przyszło co do czego, obleciał mnie strach. Miałam pełną świadomość, że nazajutrz będą wywoływać mi poród, że nie nastąpi to nagle, niespodziewanie, któregoś dnia, tylko już jutro. Byłam całkowicie przerażona i nie chciałam być sama. Powiedziałam to K. i obiecał, że będzie przy mnie. Jednak ten temat wcześniej był powodem różnych sporów, a także wielu dyskusji, w których nie mogliśmy dojść do ostatecznego porozumienia. Dobrze wiedziałam, że nie do końca podobał mu się ten pomysł od samego początku, jednak zdecydował się nie zostawiać mnie samej. Znaczyło to dla mnie bardzo wiele. Nie chciałam go do niczego zmuszać. Wiedziałam, że nie warto by był tam wbrew swojej woli, czy na siłę, powiedziałam więc, że będzie mógł wyjść, gdy dojdzie już do porodu właściwego, zależy mi żebym wcześniej nie była tam sama. Tak się więc umówiliśmy. Myślałam, że ta pierwsza część porodu to będzie luzik, a samo parcie będzie tą najgorszą dla obojga nas częścią, więc uznałam to za idealny kompromis. Cóż, tak myślałam przynajmniej do chwili prawdziwego porodu.

O tym, jak on wyglądał mogliście sobie przeczytać >TUTAJ<. Okazało się, że to właśnie ta pierwsza część była o wiele trudniejsza, ból był niewyobrażalny, ja krzyczałam, a on biedny na to patrzył. Ja wiedziałam, że muszę to zrobić, a K. głaskał mnie po ramieniu, pozwalał się gryźć i cały czas był obok. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że on musi patrzeć na moje męki i cierpienie. Ja to wszystko pamiętam jak przez mgłę, ale myślę, że dla niego ten widok pozostanie na zawsze żywy w pamięci: widok bólu kogoś ukochanego. Ja ryczałam, na szczepieniu Julki, bo tak ranił mnie widok tego, jak płakała po kłuciu, a to nic w porównaniu do patrzenia na poród... Kiedy więc przyszła pora na skurcze parte, wyrzuciłam go z sali. Tak, to ja go musiałam wyrzucić. Został do czasu, aż "widać było główkę", jednak widziałam, że już cały ten poród wyraźnie go zmęczył. Wiedziałam, że to już długo nie potrwa (i miałam rację, skurcze parte trwały jakieś 15 minut) i przede wszystkim czułam, że z tą końcówką dam sobie radę. Świadomość, że to koniec dodawała mi sił, więc K. nie był mi już taki potrzebny. Gdyby go nie wyrzuciła zapewne siedziałby do końca, jednak uznałam, że swoje zobaczył i zasłużył na chwilę oddechu. Wrócił 15 minut później i był z nami aż go wyprosili, trzymał Julkę na rękach, pomagał mi się ruszać itp.

Nikt mi więc nie wmówi, że mężczyzna porodu nie przeżywa, a tylko 'stoi i patrzy'. Uważam więc, że tatusiowie odwalają na prawdę kawał dobrej roboty i powinni być z siebie dumni. Co więcej, my powinnyśmy być z nich dumne. 

A jak było u was? Tatusiowe byli obecni przy porodzie czy nie? Opowiedzcie mi w komentarzach :)