Jak w ciąży odkryłam w sobie kobietę

Na wstępie chciałam podziękować wszystkim za wsparcie i miłe swoja na moim FB, bardzo wam dziękuję, że ze mną byliście. Dla tych niewtajemniczonych wyjaśnię, że męczy mnie fatalne samopoczucie. Przede wszystkim silne bóle brzucha, problemy z apetytem i ze zjedzeniem czegokolwiek, no i wczoraj pojawiły się skurcze. Skurcze na szczęście mi przeszły, czuję się dziś odrobinę lepiej, choć dalej słabo, więc wciąż leżę.
Miał być luźniejszy tydzień, ale chyba jednak się to nie uda. Oczywiście spinamy się w końcu z kupowaniem rzeczy dla malutkiej, więc z dnia na dzień ich przybywa. O ile, rzecz jasna, jestem w stanie wstać z łóżka, na szczęście jednak większość zamawiamy przez internet (jednak to genialny wynalazek, nieprawdaż?) i trzeba jedynie wybrać się na pocztę. Cóż, w domu roboty mam pełno, a przez to że leżę, lista rzeczy do zrobienia jakoś nie chce się w ogóle skracać... I tylko męczy mnie poczucie winy, że miałam tyle rzeczy zrobić, a ciągle mi jakoś nie wychodzi. Na dodatek w końcu dziś dotarły do nas meble! Więc już w tym tygodniu stanie w naszym pokoju wielka szafa przesuwna i nowa komoda. Jednak z tym też roboty trochę będzie, nawet jeśli to nie ja będę te meble składać. Potem można będzie w końcu kupić łóżeczko i materac dla małej. I, o zgrozo, przejrzeć chyba z 5 milionów worów z ciuszkami, posegregować rozmiarami, poprać wszystko, poukładać... Już myśląc o tym czuję się z każdą chwilą coraz mniejsza i mam wrażenie, że ogarnięcie tego wszystkiego mnie przerasta.

Powiem wam po cichu, że pomału zaczyna mnie ogarniać panika... Jednak odsuwam to od siebie póki tylko mogę, więc nie o tym będzie.

Dzisiaj będzie pozytywnie. Nawet bardzo pozytywnie. Żeby nie wyszło na to, że ciągle tylko narzekam. Co prawda, w trakcie powstawania tego wpisu dopadło mnie to koszmarne samopoczucie, przez które zaczęłam odnosić wrażenie, że ciąża to jednak choroba... Jednak zgodnie z planem skupię się na tych pozytywnych aspektach. Tak mnie jakoś wzięło na przemyślenia podczas notorycznego przeglądania innych blogów, rozmów z różnymi mamami, oraz czytania książki "Błogosławiony stan umysłu", o której napiszę jak tylko ją skończę. I tak zaczęłam sobie myśleć o tej mojej ciąży. O wszystkich jej obliczach, a także o zmianach, jakie oznaczała ona dla mnie. I trzeba przyznać, że bilans jest zdecydowanie na plusie. Ale może zacznę od początku.

Nigdy nie byłam osobą specjalnie rodzinną. Nie byłam też jakoś mocno kobieca. Nie zależało mi na stabilizacji, ani spokojnym życiu. Jestem osoba totalnie uzależnioną od chaosu, egoistyczną, wciąż rzucającą się w wir życia nie zważając na jakiekolwiek konsekwencje. Niby mi zależało na wszystkim, jednak przyznać muszę, że najbardziej zależało mi na sobie i własnej wygodzie.

Przemiana zaczęła się już wcześniej. Mniej więcej dwa lata temu, gdy zaczął się mój obecny związek. Po wielu miesiącach ciężkiej pracy, walk ze sobą i docierania się zaczęliśmy sobie nawzajem pomagać. Nie jakoś specjalnie, po prostu wywieraliśmy na siebie lepszy wpływ, i chcieliśmy być dla siebie lepszymi ludźmi. Jednak, przyznam bez bicia, w praktyce wychodziło to różnie. Szczególnie z mojej strony. Moje dwie natury biły się ze sobą nieustannie, przez co ciężko było mi zaakceptować swoje życie. Z jednej strony kochałam mojego chłopaka, z drugiej czułam, że we mnie jest coraz mniej... MNIE. Trudna sytuacja, prawda? Różne myśli chodziły mi po głowie, a ja miałam ciągła huśtawkę emocjonalną. Brakowało mi mojego dawnego życia, swobody i braku konsekwencji, a jednocześnie byłam szczęśliwa, że mam tak wspaniałego mężczyznę. No, jak sami widzicie, babie nie dogodzisz :)

Wtedy dowiedzieliśmy się o mojej ciąży. Uczucia były bardzo mieszane z początku, jednak dość szybko zaakceptowaliśmy nową sytuację. Tak się nam przynajmniej wydawało. Mimo to przez pierwsze miesiące miałam jeszcze większą huśtawkę, totalnie nie potrafiłam się zdecydować, co o tym wszystkim myślę. 

Jednak każdy miesiąc przynosił zmianę. W końcu ciąża zaczęła mniej dla mnie właściwości terapeutyczne. Z miesiąca na miesiąc zmieniał się mój system wartości. Nauczyłam się patrzeć w kompletnie nowy sposób na mojego partnera, a także na samą siebie. Odkryłam w sobie kobietę. Zaczęłam bardziej o siebie dbać. Stałam się też lepszą osobą dla mojego chłopaka, mimo iż wciąż musi znosić moje ciążowe humory i ataki płaczu z byle powodu. Po raz pierwszy w życiu zaczęło mi naprawdę zależeć. Na tyle, że wszelkie moje egoistyczne zachcianki stały się nieistotne. Totalnie zmieniłam myślenie, priorytety. Wyleczyłam się. Czuję się bardziej spełniona, tak jakbym była we właściwym miejscu. W końcu jestem gotowa na to, by z chłopakiem i naszą córką stanowić rodzinę. Mam wrażenie, jakbym rozkwitła, odkryła siebie na nowo. Zaczynam rozumieć, dlaczego mówi się, że dziewczyna staje się kobietą dopiero gdy zostanie matką.

A to dopiero początek zmian. Więcej ich na pewno przyniesie pojawienie się na świecie naszego dziecka...

***

Wyrzuciłam w końcu z siebie to, co od jakiegoś czasu mi mocno chodzi po głowie. Co prawda, miałam na czas ciąży wielkie plany wobec siebie. Chciałam zająć się jakąś pracą, nabyć nowe umiejętności, chodzić na jogę dla ciężarnych, nadrobić wszelkie braki towarzyskie, być aktywna, dużo gotować, przeczytać wiele książek... Nie udało się. Kiepskie samopoczucie, zmęczenie, problemy ze skupieniem się, a czasem zwyczajnie przygnębiający natłok wszystkiego zweryfikował moje plany. Jednak ten wpis świadczy o tym, że nie był to dla mnie czas stracony. To czas, który psychicznie przygotował mnie, przynajmniej na część, nadchodzących zmian. Parę rzeczy poprzestawiało mi się pod kopułą, abym mogła zaakceptować nową rolę i się w niej odnaleźć. Przywiązałam się do swojego nienarodzonego dziecka, i stałam się lepsza dla siebie. Mój związek też skorzystał na tych zmianach. A ja czuję, że moje życie mnie uszczęśliwia. 

Mimo wszystko.
Albo dzięki wszystkiemu :)