Niczego nie żałuję!

Ostatnio trwa u mnie sezon na zwierzenia i refleksje. Chyba tak działa na mnie ciąża, z tygodnia na tydzień coraz bardziej zbliżająca się do końca. Tak więc, niebawem na świecie pojawi się moje dziecko, hormony szaleją jak głupie, a ja jestem na etapie przemyśleń i wartościowania oraz analizowania swojego życia. Zważywszy na to, że niebawem wszystko stanie do góry nogami, to chyba odpowiedni moment na to.

Dzisiaj troszkę o błędach. Błędach, których nie żałuję. Biorąc ostatnio udział w zabawie dla blogerów (Liebster Blog Award) ostałam zapytana o to, czy jest coś, co mnie ukształtowało jako osobę. Tu pozwolę sobie przytoczyć moją odpowiedź: "Nie sądzę by była to jakaś jedna konkretna rzecz, raczej całe ciągi wydarzeń, a może i nawet każda decyzja. Jak w efekcie domina. Każdy wybór kształtuje następny, a ich sumą jest to, kim jestem. Ale myślę, że najlepszą odpowiedzią jaką mogę udzielić są: moje błędy. To dzięki nim stałam się właśnie taka i wylądowałam właśnie w tym miejscu. Dlatego błędów nie żałuję. Nie wiem kim bym była bez nich, wiele mnie nauczyły i tym sposobem mnie ukształtowały."

W dzisiejszym wpisie chciałabym trochę rozwinąć tę myśl.

W ostatnim czasie ten temat jakoś wyjątkowo często przewijał się w moim życiu w wielu rozmowach. Wraz z pewną blogerką urządziłyśmy sobie na ten temat krótką dyskusję, często pytania innych ludzi też o tym traktują. Niestety nie obyło się zupełnie bez nieprzyjemności. Były osoby, które postanowiły mi moje błędy wytykać, twierdząc przy okazji, że powinnam żałować. Jednak, czy faktycznie powinnam? Wszystkie moje decyzje zaprowadziły mnie do miejsca, w którym jestem teraz. I prawdę mówiąc, nie chciałabym być nigdzie indziej. Wiadomo, mam pewne plany, co poprawić, jak pójść w pewnych kwestiach naprzód. Jednak prawdziwą satysfakcję daje nam przebyta droga, a nie tylko zdobycie celu. 

Dobra, zaczynam brzmieć jak osoba szastająca motywującymi cytatami, a nie o to mi chodzi. Chciałam wam pokazać część drogi jaką przeszłam (albo raczej 'część błędów, które popełniłam'), by stać się tym, kim jestem dziś. 

Można by zacząć od kwestii prozaicznych. Jak szkoła. Planowałam iść do Technikum Fotograficznego. Nawet złożyłam tam papiery. Ba, dostałam się w pierwszym naborze. Tylko, że w czasie wakacji zdążyłam zmienić zdanie (spróbujcie nadążyć za 16-latką) i poszłam do liceum profilowanego. Czasem trochę mi żal, że podjęłam taką decyzję, ponieważ po latach widzę, że taka szkoła by mi się przydała, miedzy innymi przy prowadzeniu tego bloga. Jednak to właśnie moje liceum w znacznej mierze mnie ukształtowało. To tam poznałam większość swoich obecnych przyjaciół. Więcej, dzięki temu poznałam mojego obecnego chłopaka. Fotografii się mogę zawsze nauczyć, są odpowiednie kursy, książki, programy. Uważam, że było warto, po to by poznać tych wszystkich ludzi, oraz po to by przeżyć jeden z lepszych i barwniejszych okresów mojego życia, jakim było liceum. Dlatego zawsze będę je dobrze wspominać.

Właśnie, skoro już jesteśmy przy ludziach, to muszę przyznać, że nie zawsze się zadawałam tylko z tymi, z którymi było warto. Ale szczerze, kto z was nie ma tego 'na sumieniu'? Każdy poznał kiedyś toksyczne osoby i sądzę, że wiele z was było pod ich wpływem. Ja owszem. Niektóre z tych znajomości trwały lata. I przez lata mnie raniły. Ale wyszłam silniejsza. Mądrzejsza. I bogatsza w wiele wspomnień, których nikt mi nie odbierze. W większości, mimo wszystko, pięknych wspomnień. Każda z tych osób była inna, z każdą przeżyłam coś innego i czegoś innego się nauczyłam. Czego więc żałować? Obecnie otaczam się zaufanymi ludźmi, który trwają przy mnie od lat i przeszli wszelkie "życiowe próby". Jakie znaczenie mają nieudane lub skończone związki, gdy ten trwający daje mi szczęście i spełnienie? Poza tym, gdybym niczego nie wyniosła z błędów popełnianych w poprzednich związkach, ten obecny mógłby już nie istnieć. Jednak oboje, od samego początku ciężko pracujemy na to, by trwał, jednak to nie jest temat na dziś.
W tym miejscu powinnam też wspomnieć o tym jakim niewypałem okazał się nasz wyjazd do Holandii, jednak o tym, oraz o tym czego mnie nauczył pisałam już kilka razy, więc nie będę się ciągle powtarzać. Tych, którzy są ciekawi, zapraszam  do przeczytania moich poprzednich wpisów. W każdym razie, tej przygody nie żałuję. Nie baliśmy się zaryzykować, sprawdzić i przekonać na własnej skórze, jak to będzie. Nauczyliśmy się doceniać, to co mamy. Teraz bardziej cieszymy się życiem i o wiele mniej się martwimy. I oczywiście, możemy cieszyć się z pojawienia dziecka, ponieważ po części moja ciąża jest wynikiem zaniedbania z naszej strony w tym całym zamieszaniu, jakie spowodowała przeprowadzka zagranicę. Czy żałuję, że jestem w ciąży? Absolutnie nie! Uważam, że jest to jedna z najlepszych rzeczy jakie mogły mnie w życiu spotkać! Wiem, że narzekam na nudę i kiepskie samopoczucie, jednak prawda jest taka, że pojawienie się tej małej istotki już przyniosło dla mnie wiele dobrych zmian, a wiem, że to dopiero początek :)

Kim bym była gdybym nie przeszła całej tej drogi? Kimś lepszym, może gorszym? Mądrzejszym, albo wręcz przeciwnie? Nie mam pojęcia, ale wiem jedno: na pewno byłabym kimś innym niż jestem w tej chwili. 

Uważam, że błędy istnieją właśnie po to, by je popełniać. I wyciągać z nich lekcje. 

Powiem nawet więcej. Myślę, że gdybym ich nie popełniła, to coś bym straciła. Od zawsze ciągnęło mnie na 'ciemną stronę mocy', więc wydaje mi się, że o wiele bardziej bym żałowała, gdybym wszystkiego nie próbowała. A tak, metodą wielu prób i błędów, mogę samodzielnie i świadomie podejmować następne decyzje, dochodzić do wniosków i kształtować swoją dalszą drogę.

Czasami żałuję jedynie, że niektórych rzeczy jeszcze nie zrobiłam. Jednak w tę stronę, to jeszcze nic straconego. Mam 22 lata i tak naprawdę jeszcze całe życie przede mną. Czeka mnie bycie mamą, w przyszłości zapewne też żoną. Tyle zajęć na mnie czeka, tyle jest rzeczy do nauczenia, osób do poznania, miejsc do zobaczenia, chwil do przeżycia...

Jak mogłabym czegokolwiek żałować?