Wyrok: SZPITAL [CZĘŚĆ PIERWSZA]

W końcu zebrałam się by opisać wszystko to, co się działo kiedy mnie nie było. Aby opowieść była kompletna zacznę od samego początku: od pójścia do szpitala.

Skierowanie do szpitala

W 38tc poszłam na ostatnie kontrolne USG, następnego dnia miałam mieć wizytę u mojej doktor prowadzącej. Żeby było zabawniej, to mój lekarz nie chciał mi dać skierowania na to badanie USG. Musiałam ją ubłagać wręcz na poprzedniej wizycie, ponieważ przy poprzednim badaniu zwrócono uwagę, że moja córcia jest mniejsza niż powinna. Bardzo więc mi zależało, by sprawdzić czy dalej dobrze się rozwijała. Dostałam więc to skierowanie. Co więcej, poprzednią wizytę u lekarza miałam ponad... miesiąc wcześniej! Moja pani doktor miała dość... 'olewcze' podejście do sprawy- sama musiałam się upominać o każde badanie, czy o sprawdzenie czegokolwiek. A częściowo i tak byłam zbywana.

Wracając do tego kontrolnego USG. W trakcie badania już zaniepokoiła mnie długa wymowna cisza i nietęga mina lekarza. Zapytano mnie czy na pewno jestem w 38tc, poproszono o kartę ciąży by to sprawdzić (bo przecież ja na pewno zmyślam). Potem usłyszałam pytanie: 

-"Dlaczego dostała pani skierowanie na to badanie?" 

(Hmm... bo się doprosiłam i chciałam sprawdzić czy z moim dzieckiem wszystko dobrze?! ) - "Żeby sprawdzić czy dziecko się dobrze rozwija"

(Długa wymowna cisza) - "Nie rozwija się"

Ja zamarłam całkowicie przerażona. Z oczu natychmiast popłynęły mi łzy, a nawet teraz, gdy o tym dla was piszę przecieram zaszklone oczy. Zabrzmiało to strasznie. Jakby nie mogli chociaż powiedzieć czegoś takiego matce odrobinę delikatniej... Zaczęłam dopytywać co się dokładnie dzieje. W odpowiedzi usłyszałam, że córcia przestała rosnąć kilka tygodni temu, ponadto stwierdzają małowodzie i mam się zgłosić na Izbę Przyjęć na Patologię Ciąży i będą mi wywoływać poród. Byłam całkowicie przerażona. Z płaczem zadzwoniłam do mojego K. i do rodziców i wszyscy stanęli w gotowości bojowej. Na szczęście torby do szpitala miałam już spakowane, brakowało tylko kilku rzeczy. Część dokupiliśmy jeszcze w pośpiechu tego samego dnia, resztę chłopak dowoził mi potem.

Zgłosiliśmy się na IP. Z racji tego, że był już wieczór długo nie musieliśmy czekać. Zrobiono mi KTG i ochrzaniono, że jak to możliwe, że to tej pory nie miałam robionego badania GBS (kojarzycie jak skarżyłam się, że moja doktor jest głucha na wszelkie prośby o skierowanie na to badanie?) i wykonano mi je na miejscu. Wzięli wszystkie badania, dokumenty, zrobili badania krwi i moczu, pokazali mi moje łóżko i kazali czekać do rana... To była długa i bezsenna noc. 

Tydzień czekania

Doczekałam się porannego obchodu następnego dnia. Ordynator zasądził, że na decyzję o tym co dalej mam czekać tydzień. Cały, długi tydzień. Przez ten tydzień miałam mieć trzy razy dziennie wykonywane badanie KTG, by na bieżąco monitorować stan dziecka, a po upływie siedmiu dni miałam mieć powtórzone badanie USG. Oczywiście strasznie się wkurzałam, że muszę tyle czasu czekać, jednak wiem że było to konieczne by móc sprawdzić, czy córcia rośnie. Na szczęście jej waga wskazywała już 2,600kg, co balansuje na granicy normy i hipotrofii, jednak nie była taka zła. 

Pewnego dnia na obchodzie zupełnie inny lekarz zaglądając w moją kartę stwierdził, że mam się nie martwić, bo dziecko się rozwija, tylko jest mniejsze. A, że i ja za duża nie jestem, to trzeba być dobrej myśli.

Po kilku dniach postanowiono sprawdzić stan moich wód i przepływy. Na szczęście tutaj wszystko wyszło dobrze. Okazało się, że małowodzia nie mam, ilość płynu owodniowego jest w normie, wszystkie przepływy w normie. Pozostało już tylko czekać na decydujące USG. Jeśli córcia by się chociaż trochę powiększyła przez ten tydzień, mogłabym wrócić do domu.

Czarne myśli i dłużący się czas

To był długi i trudny tydzień. Dziewczyny z mojej sali zmieniały się co chwila. Jedne szły rodzić, inne wracały do domu. A ja dalej czekałam. Tęskniłam za domem i za moim K. Wpadał kiedy tylko mógł, prawie codziennie. Jednak zazwyczaj po 20-40 minutach musiał już iść, bo odwiedzał mnie między pracą. Czułam się sama i smutna. Najgorzej było wieczorami. Wtedy właśnie nawiedzały mnie różne czarne myśli.

Przede wszystkim miałam dosyć tego szpitala. Marzyłam o własnym łóżku, laptopie, telewizorze, o wyjściu do sklepu, o tym, żeby mieć jakiekolwiek zajęcie. Brakowało mi K., osobne wieczory i noce były bardzo dołujące. Dobrze, że potem intensywnie wzięłam się za czytanie książki, to mi pozwalało chociaż na trochę skierować myśli na inny tor.

Bałam się. Nie samego porodu, który zbliżał się coraz większymi krokami. Strach przed samym porodem przerabiałam jakiś miesiąc wcześniej, obecnie bardziej przerażało mnie to co będzie potem. Jeśli chodzi o poród, wiedziałam że ma boleć, jednak nie byłam sobie w stanie tego w żaden sposób wyobrazić czy uzmysłowić. Po prostu nie wiedziałam czego się spodziewać (i całe szczęście). Za to bałam się, że nie poradzę sobie z dzieckiem. Że nie będę wiedziała co robić, że nie dam rady. Czułam, że nic zupełnie nie wiem. Nie wiem jak podnieść taką kruszynkę, jak się nią zająć, kiedy karmić i przewijać i jak to robić. Ale przede wszystkim obleciał mnie strach przed zmianą, jaką oznaczało pojawienie się dziecka. Nie wyobrażałam sobie, że nie będziemy już tylko we dwójkę, tylko że pojawi się ktoś jeszcze. Kto będzie zabierał nam czas i energię. Bałam się, że nie będziemy mieli już chwili dla siebie, bo cały nasz czas będzie absorbowało dziecko. Nagle znowu poczułam, że nie jestem gotowa.

W wolnych chwilach czytałam trochę o IUGR, czyli o wewnątrzmacicznym zahamowaniu wzrostu płodu. Szukałam możliwych przyczyn i wciąż się obwiniałam. Nie mogłam znieść myśli, że to może być moja wina. Może nieodpowiednio się odżywiałam, za mało o siebie dbałam... Co prawda nie piłam, nie paliłam papierosów, brałam witaminy, codziennie łykałam żelazo na anemię, starałam się dbać o urozmaiconą dietę, jeść owoce i warzywa i nie przemęczać się. Jednak nie mogłam opędzić się od myśli, że to i tak moja wina, że coś zrobiłam źle...

Decydujące USG

Nadszedł sądny dzień. Całą noc nie spałam z nerwów i od rana nie mogłam znaleźć dla siebie miejsca. W końcu wezwano mnie na badanie. Na miękkich nogach weszłam do zabiegowego. I znowu.

Pani doktor milczała i marszczyła brwi. Czas dłużył się nie miłosiernie. Nie wytrzymałam i zaczęłam pytać czy coś się zmieniło, czy mała urosła i czy wszystko jest dobrze. Nie urosła.

Lekarz bardzo starała się zawyżyć wszystkie jej wymiary, ale jak sama powiedziała, nie bardzo miała z czego. Biometryczny wiek ciąży określono na 35 tydzień, a był już 39. 

Usłyszałam, że jest szansa, że mam jałowe łożysko. I że trzeba córcię wyciągnąć, bo w moim brzuszku nie ma już dla niej odpowiednich warunków do rozwoju. Na szczęście ciąża była już donoszona, a szacowana masa dziecka oscylowała przy dolnej granicy normy, ale mimo wszystko normy. 

Ja znowu płakałam. Cały tydzień żyłam nadzieją, że wszystko jest z nią dobrze, że wrócę w końcu do domu i że mamy jeszcze chwilę czasu. Okazało się, że zostaje w szpitalu, a moja córeczka faktycznie przestała rosnąć. Powiedzieli, że nie ma już na co czekać - trzeba będzie wywoływać poród.

Uff, udało mi się przebrnąć przez pierwszą część tej historii. Było to o wiele trudniejsze niż myślałam, obok mnie leży sterta zasmarkanych chusteczek, ponieważ pisząc dla was nie mogłam powstrzymać łez. Myśl o tym, co tam czułam i co przeżywałam... cieszę się, że to już za mną. Patrzę teraz na moją śpiącą Julcię i nawet nie chcę myśleć o tym, że mogłoby jej się cokolwiek stać. Na szczęście, jak już wiecie wszystko skończyło się dobrze, a już niebawem ukaże się następna część tej historii, czyli PORÓD. 

Zapraszam na >>CZĘŚĆ DRUGĄ<<
Oraz >>CZĘŚĆ TRZECIĄ<<