Cała prawda o pierwszych ruchach dziecka

-"Przypomina muśnięcie skrzydełek motyla"

-"To jak łaskotanie bąbelków szampana"

To jedne z wielu porównań, jakimi zasypują nas mamuśki na forach i blogach. Wy pewnie też się z nimi, lub jakimiś podobnymi spotkałyście. Jak każda ciężarówka, wyczekiwałam chwil, aż w końcu brzuszek zacznie mi rosnąć i oczywiście, aż poczuję ruchy dziecka.
Spodziewałam się, że będzie to dosadne i podniosłe wydarzenie. Kojarzycie, jak na każdym filmie, gdzie jest ciężarna kobitka, pojawia się scena, w której owa kobieta, zazwyczaj już z dużym i widocznym brzuchem, podczas jakiejś codziennej czynności, nagle wykrzykuje: KOCHANIE, KOPNĘŁO!! Ja więc, jako pierworódka, spodziewałam się czegoś podobnego. Śledząc swoją ciążę uważnie przez milion artykułów oraz aplikacji ciążowych, wiedziałam kiedy powinna nadejść mniej więcej ta wiekopomna chwila. A tu nic!! Zaczęłam się więc zastanawiać, jakie to będzie uczucie i czy je w ogóle poznam. Powiem wam wprost- nie poznałam. W pewnej chwili po prost zaczął mnie boleć brzuch. Ale nie tak zwyczajnie, tylko tak, jakbym dostała bardo ostrego zatrucia pokarmowego. Przez kilka dni, jeśli nie ponad tydzień, byłam pewna że się strułam, nawet przeszłam na lekkostrawną dietkę. Jednak dietka nie pomagała, a co więcej, owo "zatrucie" było absolutnie bezobjawowe. Jedynie te bóle brzucha i uczucie jakby coś bardzo mocno mi się kotłowało w jelitach. Powiem jedno, na pewno nie przypominało to ani szampana, ani skrzydełek motyla. Chyba, że kogoś motyle przyprawiają o mdłości. Bo okazało się, że tak wyglądały właśnie pierwsze ruchy mojego dziecka. Co więcej, dla mnie nie było to wcale przyjemne uczucie. Po jakiś dwóch tygodniach, może trzech zaczęło to faktycznie mniej kojarzyć się  zatruciem pokarmowym, a bardziej z alienem, poruszającym się między moimi wnętrznościami. Dalej nic fajnego. Nie mogłam się do tego przyzwyczaić, robiło mi się niedobrze przy każdym poważniejszym ruchu i najzwyczajniej w świecie mnie to bolało. W dodatku wszyscy wokół opowiadali mi, jak to ich cieszyło kopanie podczas ciąży, jakie to było super ekstra fantastyczne, no i wiecie, motylki i szampany. A ja biedna, zaczęłam się zastanawiać, co jest ze mną nie tak?

Czując się po raz kolejny, jak bardzo zła i wyrodna matka, coraz więcej czytałam o tych nieszczęsnych pierwszych ruchach dziecka. I znowu, każdy blog, każda wypowiedź, to było pianie z zachwytu, nad tym cudownym uczuciem. I że nie ma nic piękniejszego. Czyli jednak to prawda, to ja jestem 'ta zła'. No bo przecież jak może mnie nie cieszyć, jak czuję w sobie to maleństwo? Jak to może być dla mnie nieprzyjemne? Jak mogę być aż taka podła?

Zamartwiałam się niemożebnie i prawdę powiedziawszy, dalej nie wiem, czy jestem w tej kwestii wyjątkiem, czy po prostu nikt nie odważy się powiedzieć złego słowa na ten temat. Nie wiem czy jest to tak tylko gloryfikowane, albo czy może matki pozapominały, jakim uczuciem były dla nich faktycznie te pierwsze ruchy. Mogło to zostać wyparte z pamięci, przez ta całą radość, która potem następuje... Albo jednak, ja jestem dziwną, okropną mamą już na starcie.

Jednak, jak to bywa w ciąży, wszystko się zmienia. Do kopniaków przywykłam, nie powodowały już one mdłości, ani nie bolał mnie przy tym brzuch, tak jak na początku. Powoli zaczęło się poprawiać i wtedy nagle BUM! Przez cały dzień nic nie czułam. Absolutna cisza. Zaczęłam panikować, że ta przerwa jest już za długa, że coś jest nie w porządku. Aż pod wieczór, pojawił się delikatny i nieśmiały kopniaczek. Kamień spadł mi z serca. Przez następne dwa dni było niesamowicie spokojnie, więc dziękowałam w duchu za każdy pojedynczy ruch, jaki udało mi się wyczuć. Po tych dwóch dniach młodej przeszła faza uśpienia i się rozszalała na dobre. I tak szaleje już do dziś. Jednak strach, jaki czułam gdy przestała się ruszać, był na tyle wstrząsający, że nie przeszkadza mi już nawet, gdy przysadzi mi mocniej z kopa. Ba, nawet udało mi się w końcu to polubić! Szczególnie odkąd jej akrobacje widać gołym okiem. Stało się to naszą formą komunikacji. Ona mi stuka, a ja jej odpowiadam z drugiej strony. Lub na odwrót, ja zaczynam i zawsze dostaję natychmiastowy odzew! Poza tym, skoro kopie, wiem że nie śpi. Więc do niej mówię. Dzięki tym ruchom, stała się dla mnie prawdziwą osobą, a nie jakimś wyimaginowanym "dzieckiem".

Cóż, czyli chyba jednak nie jest ze mną tak źle. Wychodzi na to, że nie jestem tak bardzo wyrodną matką, na jaką wychodziłam wcześniej. Jednak nie widzę sensu w ukrywaniu prawdy i udawaniu, że cieszyłam się od początku. Jak mogłam się cieszyć, skoro przez pierwsze dwa tygodnie byłam przekonana, że to zatrucie pokarmowe!? Ciąża bez tego całego 'cukru i lukru' nie zawsze jest taka radosna i piękna. Nam matkom przychodzą do głowy różne myśli i mamy przeróżne odczucia. Nie zawsze pozytywne. Nie zawsze idealnie. Jednak to nie znaczy, że jesteśmy gorsze, czy kochamy mniej. Pamiętam wzrok jakim patrzyli na mnie wszyscy, gdy mówiłam, że nie lubię jak mała się rusza. Ale warto temu się przyjrzeć bliżej. Wtedy każdy zobaczy, że nie owijam w bawełnę, nie lukruję i nie słodzę, ale i tak kocham swoje dziecko.