Bezrobocie a ciąża

Część z was pewnie czytała wpis o moich przygodach za granicą i o prowadzeniu ciąży w Holandii. Ci , co nie mieli okazji zapoznać się z tym postem, możecie uczynić to tutaj  >KLIK<

Wiecie już więc, że w Holandii zwolniono mnie z pracy z powodu ciąży. Oczywiście nieoficjalnie, tam również w teorii nie wolno zwolnić kobiety z tej przyczyny. Jednak w praktyce nie wszystko działało jak powinno.
Miałam umowę na tydzień jako pracownik tymczasowy i co tydzień mi ją po prostu przedłużano. Wystarczyło mi więc jej nie przedłużyć i powiedzieć że nie ma teraz pracy (mimo iż wciąż zatrudniano nowych ludzi, ponieważ praca była). Przełożona powiedziała ludziom z biura, że nie mogę być dalej zatrudniona, ponieważ "nie jestem zdolna do wykonywania pracy", a w rozmowie ze mną w cztery oczy powiedziała wprost, że nie chce mieć pracownika w ciąży i już od jakiegoś czasu planowała mnie zwolnić. Zostałam więc bez pracy w 5 miesiącu ciąży. W Holandii nikt by mnie już nie zatrudnił, w końcu byłam ciężarną imigrantką, która w dodatku w ich kraju przebywała od niedawna i od niedawna też pracowała. Wróciłam więc do Polski, jak to już wiadomo. Ale pod tym względem wcale nie miałam o wiele większych możliwości. 

Zaraz zaczynałam 6 miesiąc ciąży, nie byłam nigdzie zatrudniona, nie miałam ubezpieczenia zdrowotnego i nie bardzo wiedziałam jak to wszystko ogarnąć. Na znalezienie pracy szans nie miałam, tym bardziej pracy, która zapewniłaby mi ubezpieczenie. Poza tym z moim samopoczuciem bywało i nadal bywa bardzo różnie, przez parę dni czuję się rewelacyjnie, mogę skakać, tańczyć, biegać i góry przenosić, po czym przez kilka następnych dni nie mogę wstać nawet z łóżka ani nic zjeść, takie już uroki tej ciąży. Udało mi się znaleźć dorywcze zajęcie, aby trochę dorobić, jednak nie rozwiązało to kwestii ubezpieczenia. Przyjechałam do kraju akurat w terminie usg połówkowego, więc zmuszona byłam wykonać je prywatnie, ponieważ terminy w szpitalach były zajęte na dwa miesiące do przodu, a ja wciąż w żadnym  nich ciąży nie prowadziłam. Kilka więc wizyt i badań wykonałam prywatnie, jednak za droga to zabawa, by chodzić wciąż do lekarzy prywatnie (choć po poznaniu jednego fantastycznego lekarza poważnie zastanawialiśmy się z moim S. czy nie zacisnąć pasa, byle by nas było stać na prowadzenie u niego ciąży, jednak w końcu zmieniliśmy zdanie, ale o tym może kiedy indziej). Najpierw jednak chcieliśmy zaradzić coś w kwestii ubezpieczenia. Wtedy też dowiedzieliśmy się ważnej rzeczy, o której wcześniej nie mieliśmy pojęcia.

Polska Konstytucja zapewnia kobietom w ciąży bezpłatną opiekę zdrowotną. Informacja o tym jest w art. 68 ust. 3, a jej treść brzmi następująco: "Władze publiczne są obowiązane do zapewnienia szczególnej opieki zdrowotnej dzieciom, kobietom ciężarnym, osobom niepełnosprawnym i osobom w podeszłym wieku." Warto także zapoznać się z ustawą z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. nr 210, poz. 2135 z późn. zm.) bezpłatna opieka medyczna przysługuje każdej kobiecie w ciąży (przez cały okres jej trwania) oraz przez pierwsze sześć tygodni połogu. Nie istotne jest czy posiada ona ubezpieczenie zdrowotne czy też nie.
A więc, jeśli jakakolwiek placówkach objęta świadczeniami NFZ odmówi przyjęcia nas mamy prawo zażądać od nich tej informacji na piśmie wraz z datą i podpisem i możemy z takim oto pismem zgłosić sprawę do NFZ-u.
Jednak jak każdy dobrze wie, w naszym kraju różnie to bywa z respektowaniem tego typu przepisów. Gdy usłyszałam o tym, chociaż jeszcze wtedy nie zapoznałam się porządnie z tematem, wybrałam się do przychodni. I tam odmówili przyjęcia mnie, ponieważ "nie mają pewności czy NFZ im za to odda". Oczywiście mogłam od nich zażądać tego na piśmie oraz wykłócać się, jednak tego nie zrobiłam. Najzwyczajniej w świecie nie jestem osobą, która potrafi się wykłócić o swoje i po 20 minutach dyskusji zrezygnowałam.

Postanowiłam wykorzystać następną możliwość. Wybrałam się do Urzędu Pracy, aby zarejestrować się jako bezrobotna. Dostarczyłam wszystkie niezbędne dokumenty i zapisałam się na spotkanie. Na tym spotkaniu dostarczyłam również oświadczenie od lekarza o mojej ciąży wraz z informacją o tym, w którym tygodniu obecnie jestem. W urzędzie wszystko przebiegło szybko i zapewnili mi pełne ubezpieczenie zdrowotne. Dowiedziałam się, że na znalezienie pracy w 6 miesiącu ciąży nie mam szans, więc nie będą mnie wzywać na spotkania i mogę korzystać z ich ubezpieczenia przez całą ciążę oraz przez pierwszy rok po urodzeniu dziecka, w ramach okresu wychowawczego. Co więcej, po narodzinach córeczki mogę ją również włączyć w moje ubezpieczenie tam. I zamierzam skorzystać z tej możliwości, bo nie mam chęci wykłócać się z każdym, o to, co mi się za darmo należy. Bez dalszych komplikacji zapisałam się w publicznej placówce i tam wykonuję bezpłatnie wszystkie badania i powadzę ciążę. 

Kolejna droga przez mękę, żeby cokolwiek załatwić, ale na szczęście się udało i resztę ciąży mogę być spokojna o te podstawowe kwestie.
Zachęcam każdą mamę, która nie ma ubezpieczenia zdrowotnego o zapoznanie się z tymi możliwościami i wybranie dla siebie najlepszej. Może komuś uda mi się pomóc wyjaśnić te kwestie. Ja bardzo długo nie wiedziałam jak sobie poradzę w Polsce bez ubezpieczenia, jednak wystarczyło tylko pogłębić swoją wiedzę, by wszystko załatwić i odnaleźć spokój ducha :) :)