Małe podsumowanie

Miały być święta w trybie slow, ale zawsze ostatnie parę dni jest pełnych zamieszania i bieganiny, tego się nie uniknie. Stąd też taka cisza w tym tygodniu. Ale wszystko już załatwione, Wigilia z rodziną bardzo udana, Mikołaj też w tym roku same trafione prezenty przyniósł i wszyscy są zadowoleni. Nawet udało nam się zebrać wszystkich na wspólne zdjęcie na bloga :) Jeszcze tylko wybieram się dziś na obiad świąteczny i... po świętach w zasadzie.

W tym roku ubrałam swoją pierwszą w życiu choinkę i miałam przy tym niesamowicie dużo frajdy. Nie mogę się doczekać, aż będę to robić razem z córcią...

A tymczasem zaczął się już 7 miesiąc ciąży i powitaliśmy trzeci i ostatni trymestr :) Zostały mi już tylko trzy miesiące do terminu porodu, a więc ta chwila zbliża się coraz większymi krokami. Myślę, że to już odpowiedni moment na szał zakupów wyprawkowych, tym bardziej że mam bardzo ambitny plan, abym miesiąc przed terminem była już całkowicie gotowa. No, ale ten wpis nie miał dotyczyć najbliższych trzech miesięcy, a poprzednich. A więc, co się zmieniło w tym czasie?

O ile pierwszy trymestr ciąży przeminął bez echa, nie miałam absolutnie żadnych dolegliwości. Czułam się rewelacyjnie i w ogóle nie zauważałam swojego odmiennego stanu. Jedyną różnicą była przeogromna senność, dosłownie przesypiałam pół doby. Senność minęła wraz z nadejściem 5 miesiąca ciąży, ale wtedy też zaczęły mi dokuczać pierwsze dolegliwości. Dopiero wtedy poczułam pierwsze ciążowe mdłości. Jednak przede wszystkim cierpię na chroniczny ból brzucha. Z czasem doszły do tego również zgaga i zaparcia. Więc samopoczucie się systematycznie pogarsza. Haha, a ile ja się nasłuchałam i naczytałam, że drugi trymestr jest tak zwanym miodowym okresem ciąży, kiedy to mijają wszelkie dolegliwości pierwszego trymestru, a kobiety czują się pełne energii... Cóż, moja córcia chciała żeby już od samego początku wszystko było u nas na odwrót :P

Jednak nie wszystko mamy tak wywrócone do góry nogami. Wiele z objawów jest wręcz książkowych. Dziąsła zaczęły mi mocno krwawić przy myciu zębów, najwyższa więc pora na zmianę szczoteczki na miękką, a przy jakimkolwiek wysiłku dostaję krwotoków z nosa.

Co mnie na pewno bardzo zaskoczyło, to to, że piersi nie przestały rosnąć. Po tym jak około 4 miesiąca ciąży musiałam wymienić wszystkie staniki o kilka rozmiarów większe, myślałam że na tym ta historia się skończy. A tu proszę, rosną dalej! A byłam przekonana, że większe już nie będą... I uprzedzając, nie cieszy mnie to. Od zawsze uważałam, że były za duże, ale teraz trochę zmieniam zdanie. Tęsknie za  nimi. Teraz jest mi zwyczajnie za ciężko i nie wygodnie, nawet już nie mogę bez stanika chodzić!

Jeśli chodzi o zmiany fizyczne, to w końcu zaczął rosnąć także brzuszek. Od kilku dni nawet już wyglądam jak ciężarna, a nie jak osoba, która folguje sobie przy posiłkach. Widać już, że moja ciąża nie jest ciążą spożywczą. Na ten moment w sumie czekałam, odkąd zobaczyłam dwie kreski na teście. Niesamowicie nie mogłam się doczekać brzuszka, tylko nie myślałam że założenie butów stanie się wyzwaniem... Oczywiście dużo czytałam o tym, jak ta piłka z przodu utrudnia życie, jednak nie zdawałam sobie z tego w pełni sprawy. Okazało się, że wejście po schodach na pierwsze piętro powoduje taką zadyszkę, że nie można złapać przez chwilę powietrza. Spanie także stało się znacznie trudniejsze. Jakkolwiek wygodna pozycja wymaga specjalnego obłożenia się poduszkami wokół, a i tak często daleko jest od doskonałości. Schylanie się jest trudem wykraczającym poza moje możliwości, choć zdyszana uparcie podnoszę wszystko z ziemi. Ale mimo tego wszystkiego, powiększający brzuszek jest dla mnie przede wszystkim powodem do radości. Najchętniej chodziłabym tylko bez kurtki i wypychała go dumnie przed siebie. A i tak najzabawniejszy ze wszystkiego, jest mój pępek, który odstaje mi o wiele bardziej niż brzuch. No stoi na baczność i tyle :D A właśnie, usłyszałam niedawno kolejny przesąd ciotek-wróżek, że jeśli pępek odstaje, to będzie chłopak. Cóż, może ciotki wiedzą lepiej niż lekarze, którzy na usg widzą uparcie dziewczynkę... Przekonamy się już za trzy miesiące, kto miał rację. Przyjmuję zakłady :)

Co więcej, ruchy dziecka z tygodnia na tydzień stają się coraz mocniejsze i, jak już wspominałam ostatnio, widać je już gołym okiem. Z tatusiem potrafimy leżeć przez pół godziny i gapić się rozbawieni i zafascynowani na ten 'falujący brzuch'. No po prostu niesamowite to jest!

Więc tak, drugi trymestr obfitował w zmiany i przemiany, generalnie odczucia dość intensywne mam z tego czasu. I te bardzo pozytywne i te... mniej ;) A i tak, z tego co zauważyłam najbardziej 'poszkodowany' przez ta moją ciążę jest... mój chłopak! Otóż to Pan Tatuś, biedny i cierpiący, musi... znosić mnie i moje humory. Tak, hormony szaleją jak głupie, wahania nastrojów stają się więc coraz bardziej uciążliwe... dla niego ;) Cóż, niestety musi się chłopak jeszcze trochę przemęczyć...

I tak oto wkroczyliśmy w okres ostatnich trzech miesięcy. Pierwsze rzeczy dla dziecka już mamy, dostaliśmy między innymi wózek i kilka toreb ciuszków. W końcu nastał czas kompletowania wyprawki, coraz częstych kopniaczków, ''tańczącego'' brzuszka, radosnego oczekiwania i przygotowań.

A wam tymczasem życzę Wesołych, Radosnych, a przede wszystkim Spokojnych Świąt, spędzonych w gronie rodziny :)