Zwangerschap - czyli ciąża na emigracji

"ZACHÓD" - mityczna kraina mlekiem i miodem płynąca, gdzie każdy jest milionerem, życie nic nie kosztuje, słońce nie przestaje świecić, ulice błyszczą czystością, a trawa jest bardziej zielona. Poza tym, każdy Polak wie, że najlepiej jest tam, gdzie nas nie ma. Zachwyceni obietnicą królewskiego życia, wraz z moim chłopakiem postanowiliśmy wyruszyć na podbój zachodu. Jednak po kilku miesiącach, gdy dowiedzieliśmy się o pojawieniu naszej Fasolki, postanowiliśmy powrócić na ojczysty ląd i tu wychować nasze dziecko. Wszyscy pytają nas: "Dlaczego?", "Pomyślcie o dziecku, o tym jak je skrzywdzicie tym powrotem".
Czy faktycznie tak jest? Oto nasza historia o tym, dlaczego wolimy mieszkać w Polsce.

Znajomi przez długie miesiące namawiali nas na wyjazd do Holandii, gdzie sami mieszkali. Co prawda mieliśmy mieszkanie w Warszawie, pracę, całą rodzinę i wszystkich przyjaciół, więc nie byliśmy zbyt skorzy do wyjazdu. Jednak pojawiły się pewne komplikacje z mieszkaniem, oraz mój chłopak miał i tak niebawem zmieniać pracę, więc pomyśleliśmy "jak nie teraz, to kiedy". Zostawiliśmy wszystko i skorzystaliśmy z oferty naszych znajomych. Mieli nam oni załatwić pracę oraz dach nad głową. Pech chciał, że na miejscu zostaliśmy z niczym. Pracy dla nas żadnej nie było, a z mieszkania kazali nam się wynosić. Więc nasz wyjazd od samego początku był bardzo niefortunny. Bardzo szybko skończyły nam się oszczędności i musieliśmy zaciągnąć pożyczkę, by mieć gdzie mieszkać. Pomimo tego, że zaczęliśmy na wielkim minusie, udało nam się jakoś podnieść, oboje znaleźliśmy pracę, wynajęliśmy mieszkanko i jakoś pomału spłacaliśmy zadłużenia. Co prawda pracę mieliśmy bardzo ciężką fizycznie i psychicznie, mieszkaliśmy w totalnej ruderze, ja z racji wieku zarabiałam o połowę mniej za taką samą pracę (w Holandii jest coś takiego jak progi wiekowe), a życie okazało się potwornie kosztowne, tak że nie było nas stać na nic ponadto i byliśmy tam kompletnie sami (z tamtymi znajomymi straciliśmy kontakt bardzo szybko), bez znajomości języka holenderskiego, bez przyjaciół ani wsparcia, ale jakoś sobie radziliśmy. W końcu udało nam się zmienić pracę na lżejszą. I właśnie wtedy spadła na nas nieoczekiwana wieść: będziemy mieli dziecko! Co prawda nie planowaliśmy tego w tamtej chwili, jednak bardzo się ucieszyliśmy. Gorzej, że oznaczało to, że będziemy mieć do czynienia z holenderską służbą zdrowia. Zacznę od tego, że w Holandii nie ma publicznej służby zdrowia. Każdy ma obowiązek być ubezpieczonym przez prywatną firmę, a prócz tego i tak należy płacić za wizyty u lekarzy i badania, ponieważ istnieje takie coś zwane ryzykiem własnym, które trzeba pokryć z własnej kieszeni. A więc wydatki, wydatki, wydatki. Co więcej do lekarza nie można się dostać do 8 tygodnia ciąży, ze względu na możliwość poronienia. A więc czekałam do 8tc i udałam się do szpitala. Nie mogę odmówić mu tego, że był piękny, wyglądał jak galeria handlowa, a nie jak szpital. Szkoda tylko, że przez cały pierwszy trymestr nie robiono mi absolutnie żadnych badań, bo wciąż występowało ryzyko poronienia, któremu nie mają w Holandii zwyczaju zapobiegania, więc robienie badań jest nieopłacalne. No cóż, selekcja naturalna... Kolejna sprawa, że nie miałam żadnego lekarza prowadzącego. Ba, w ogóle tam się nie widziałam z lekarzem. Moją ciążę prowadziły cztery różne położne, każda od czegoś innego. A jak się zapytałam o cokolwiek którąkolwiek z nich, to słyszałam jedynie w odpowiedzi: "a to nie do mnie pytanie, tylko do położnej X, z którą może pani porozmawiać za miesiąc". Generalnie byłam przerażona. Pierwsza ciąża, w dodatku w obcym kraju, wszystko odbywało się po angielsku, co też poważnie ograniczało komunikację, a w dodatku kompletnie nie wiedziałam co się dzieje. Ani ze mną, ani z moim dzieckiem. Czułam się samotna i zaniedbana. Nikt mi niczego nie tłumaczył, nie robili mi żadnych badań. W międzyczasie przylecieliśmy na tydzień do Polski, na ślub mojej jeszcze-nie-teściowej, więc przy okazji postanowiliśmy udać się do polskiego lekarza. Otrzymaliśmy od niego wszelkie potrzebne informacje oraz pełną listę badań jakie powinnam mieć zrobione. Wtedy doszliśmy do wniosku, że ciążę chcemy prowadzić w Polsce. Mieliśmy też na uwadze to, że w Holandii nie mieliśmy odpowiednich warunków mieszkaniowych. Wynajmowaliśmy 22metrowe poddasze, bez kuchni, pralki. Nie mieliśmy łóżka, szafy, ani nawet ocieplonych ścian. W dodatku byliśmy tam zupełnie sami, bez dziadków, wsparcia, pomocy. Nie mieliśmy samochodu, wszędzie przemieszczaliśmy się rowerem. Ponadto gdy w mojej pracy przełożona dowiedziała się o mojej ciąży, zostałam bardzo szybko zwolniona. Umowa mnie w żaden sposób nie chroniła, była to umowa na tydzień z możliwością przedłużania co tydzień, a ja byłam tylko imigrantką z Polski. Nie przysługiwały mi tam również żadne świadczenia, ze względu na zbyt krótki przepracowany okres czasu, więc bardzo szybko skończyły nam się pieniądze, a długi zaczęły się powiększać. Dlatego właśnie, przy pierwszej sposobności wróciliśmy do Polski. Co prawda, tutaj też musimy sobie wszystko poukładać od początku, ale przynajmniej nie jesteśmy sami, nic nie jest nam obce, a ja mam darmową opiekę medyczną a w dodatku bardziej profesjonalną. Wyobraźcie więc sobie moje rozbawienie za każdym razem, gdy słyszę jaka to głupia jestem, że zrezygnowałam z życia NA ZACHODZIE, i sprowadzam na swoje dziecię nieprawdopodobne nieszczęścia :P
A ja na to powiem, nie taki Zachód piękny jak go malują i jednak nie ma to jak w domu :)