Czy mając jedynaka robimy dziecku krzywdę?

Już gdy byłam w ciąży, kilka razy słyszałam pytania o to, czy chcemy więcej dzieci, oraz dobre rady, by się pośpieszyć z następnym, dla jak najmniejszej różnicy wieku. Spokojnie odpowiadałam, że ciężko mi decydować o następnym, kiedy nawet jeszcze nie wiem, jak to jest z jednym. Po narodzinach Julki liczba takich pytań zwiększyła się kilkukrotnie.
Gdy tylko się z kimś widzimy pada w końcu: "I co, planujecie już kolejne?" Nasza odpowiedź jest niezmiennie ta sama: Nie, jedno nam wystarczy. Większość pytających nie drąży dalej tematu, ale są i tacy, którzy natrętnie próbują nam wmówić, że "oj, teraz tak mówicie, poczekajcie trochę i zobaczycie", "jeszcze wam się zmieni", albo mój hit "ale to nie trzeba planować, samo się zrobi". Może jakaś głupia jestem, ale o ile mnie pamięć nie myli, to samo się jednak nie robi...

Ale tak, nie chcemy mieć więcej dzieci. Wiele z was może mnie przekonywać, że to za wcześnie na taką decyzję, że jeszcze zmienię zdanie, że każdy tak mówił zaraz po pierwszym porodzie, a po paru latach tulił gromadkę maluchów. I ja nie będę się z wami kłócić. Oczywiście, może tak się stać. Nie wiem co będzie za parę lat. Jestem świadoma, że wszystko się może się zmienić, jednak nie chcę, aby inni wmawiali mi, że na pewno tak będzie.

Jestem jedynaczką. Mój K. także jest jedynakiem. Moi rodzice często powtarzają, że bardzo żałują, że nie miałam rodzeństwa, ponieważ nie byłabym sama. Na innych blogach możecie wyczytać jakie są zalety posiadania więcej niż jednego dziecka i dla rodziców i dla ich pociech. Ja jednak chcę wam dziś powiedzieć, co jako jedynaczka o tym myślę i dlaczego uważam, że brak rodzeństwa nie jest dla dziecka krzywdzący.

Po pierwsze nigdy nie czułam się samotna. Towarzystwa mi nie brakowało: rodzice mieli znajomych z dziećmi w podobnym wieku, a ja łatwo nawiązywałam przyjaźnie na placach zabaw, wyjazdach czy w przedszkolu. Uwielbiałam towarzystwo rówieśników, ale także osób dorosłych, a ponadto potrafiłam bawić się sama. Nie doskwierało mi to, ani nie przeszkadzało. Wiadomo, dobrze gdy dziecko ma kogoś do zabawy, jednak nie koniecznie musi to być brat czy siostra.

Wśród znajomych i rodziny widziałam wielokrotnie wojny między rodzeństwem: mamoooo, a on mi przeszkadza, mamooo, a ona nie chce mi dać zabawki, a on zabrał, uderzył, popchnął, przezwał, nie chciał się ze mną bawić itd... można długo tak wymieniać. Potem przychodził rodzic rozwiązać problem. I co? I często sprawa była rozpatrzona niesprawiedliwie, bo jedno jest najstarsze, inne najmłodsze, albo jest chłopcem czy dziewczynką. Tak, wiem, że to nie jest nagminne i że obecnie rodzice starają się sprawiedliwie wszystkim tłumaczyć, ale domyślam się, że to musi być niesamowicie trudne kiedy słyszysz"mamooooo" 236 raz w ciągu jednego dnia. I tej biednej matce nerwy puszczają, nie ma już siły kolejny raz wyjaśniać i idzie na łatwiznę: odpuść młodszemu, odpuść dziewczynce itp.

Powiem wam co usłyszałam niedawno od aż kilku (!!!) matek mających więcej niż jedno dziecko. Powiedziały, że mitem jest to, że dzieci się kocha po równo. Aż nie mogłam w to uwierzyć! Przecież każdy zapewnia, że miłość do dzieci się mnoży, a nie dzieli i że dzieci się kocha jednakowo. Jednak kilka z nich przyznało, że choć z tym usilnie walczyły, mają swojego ulubieńca. Szerze wam wyznam, że mnie to przeraziło. Nie wyobrażam sobie tego, że mogłabym woleć kogoś od Julki, albo że moje potencjalne drugie dziecko byłoby mniej kochane od pierwszego... Pewnie większość z was mających dwójkę lub trójkę dzieci zapewni mnie, że kocha je po równo i się jednak da. Wierzę wam, ale i tak się boję. Boję się, że przy następnym dziecku, każde z nich coś straci
. Julcia przestanie być oczkiem w głowie, mającym moją 100procentową, niepodzielną uwagę. A młodsze w przeciwieństwie do niej, w okresie niemowlęcym nie będzie miało mnie na wyłączność. Niby to dla dzieci zdrowe, niby nie są później rozpieszczone, ale na chwilę obecną widzę to jako krzywdę dla nich. 

Czytam blogi wielu matek, którym właśnie rodzi się druga pociecha. Czytam o ich rozterkach, problemach i trudnościach jakie je spotykają. O wyrzutach sumienia, że nie maja tyle czasu dla każdego dziecka z osobna ile by chciały. Czytam o buntach i zazdrości wśród starszaków, o płaczach, krzykach i histeriach, byle tylko zwrócić na siebie uwagę.  O takich co piszą listy pożegnalne do rodziców, w których przepraszają, że chcą uciec z domu, ale nienawidzą swojego rodzeństwa.  Przy każdej takiej opowieści serce mi się rozrywa na pół, nie wyobrażam sobie co muszą przeżywać te matki i nie chcę się o tym przekonywać na własnej skórze. 

A co z tym rozpieszczaniem? Przyznam, że nie widzę nic złego w rozpieszczaniu własnych dzieci, pod warunkiem, że zachowujemy przy tym umiar i rozsądek. Nie musi od razu być rozpuszczone jak dziadowski bicz, a po prostu kochane. To zależy od nas, rodziców, i od naszego sposobu wychowania. Ja byłam rozpieszczanym oczkiem w głowie tatusia, ale często wyciągano wobec mnie surowe konsekwencje, musiałam się stosować do wielu zasad, dzięki czemu miałam dużo pokory. Od najmniejszego uczono mnie dzielenia się z innymi. Zauważyłam, że dzięki temu, że w domu nie musiałam z nikim rywalizować, często przychodziło mi to o wiele łatwiej niż osobom z rodzeństwem. Byłam nauczona współpracy, a nie rywalizacji. W domu nikt mi nic nie zabierał, nie musiałam walczyć o swoje, więc później o wiele łatwiej było mi się pogodzić z tym, że mam się podzielić z kimś. Tego samego chciałabym nauczyć swoją córkę. 

Nasza decyzja ma także pewną egoistyczną przyczynę. Uważam, że ciąża, poród, pierwsze wspólne dni, oraz cały okres niemowlęcy są niesamowite wyjątkowe i cieszę się, że mogłam je przeżyć, jednak nie chciałabym tego robić ponownie. Każda matką wie, że ciąża wcale nie jest łatwym okresem. Teraz ominęły mnie wymioty, opuchnięte nogi i rozstępy, ale kto wie czy za drugim razem miałabym tyle samo szczęścia (nie mowiąc o piersiach które pewnie bym sobie mogła po tym zarzucić na szyję jako szalik). Procz tego za pierwszym razem nawet nie przeszło mi przez myśl, że cokolwiek może pójść nie tak. Że mogłabym poronić, albo że dziecko mogło by być chore. Dopiero będąc w ciąży na każdym kroku słyszałam o wszelkich problemach z donoszeniem, powikłaniach, a w końcu sama trafiłam na patologię ciąży i miałam wywoływany poród zdałam sobie sprawę, że to dotyczy także mnie. Za bardzo bym się bała, że po raz kolejny usłyszę: dziecko nie rozwija się, jest zagrożenie dla zdrowia życia, może dojść do uszkodzenia mózgu, albo coś jeszcze gorszego. Bałabym się, że pół ciąży spędzę leżąc w domu, albo co gorsza w szpitalu. Co wtedy byłoby z Julką? Nawet nie chcę o tym myśleć... Cieszę się, że tym razem wszystko było dobrze, jednak nie chciałabym znowu ryzykować.

Tak wygląda ta kwestia okiem jedynaczki i K. tutaj całkowicie się ze mną zgadza. Wiem, że wiele osób może mieć odmienne zdanie: część z nich bardzo ceni sobie rodzeństwo, które posiadała, a inni byli samotnymi jedynakami. Jednak uważam, że w znacznym stopniu to zależy właśnie od rodziców i od tego, jak wychowają dziecko. 

A wy? Macie rodzeństwo?

 Jak wygląda ta sprawa z waszej perspektywy, jako siostry, brata, jedynaka lub rodzica?

 Opowiedzcie mi w komentarzach :)