Akcja #SuperMama

Zostałam nominowana do akcji #SuperMama przez blogerkę Olę prowadzącą bloga anielkowe.pl. Bardzo dziękuję za to wyróżnienie i uznanie mnie za dobrą mamę, już na początku mojej przygody z macierzyństwem. Pomysłodawcą jest mieszkająca w UK TroskliwaMama zainspirowana akcją, która odniosła spory sukces na anglojęzycznych blogach parentingowych. Nominowana osoba musi wymienić 10 powodów, dla których uważa się za #SuperMamę.
Potem należy zaprosić do zabawy następne 3 lub 4 osoby. 

Przyznam, że moja nominacja pojawiła się w dobrym momencie, ponieważ ostatnio przechodziłam gorsze dni. Nie dlatego, że dziecko daje mi popalić. Julka jest prawdziwym aniołem - wcale nie płacze, ciągle się uśmiecha, pięknie przesypia wszystkie noce. To ja ostatnio czułam się dla niej nie wystarczająco dobra, miałam wrażenie że jestem jednak złą matką... Dopadł mnie kryzys, miałam wciąż wyrzuty sumienia, że wszystko robię źle, że nie dbam wystarczająco. Zapewnienia K. podnosiły mnie odrobinę na duchu, jednak nie na tyle, by odpędzić ode mnie złe myśli. Wymyślenie więc powodów świadczących o tym, że jestem jednak dobra mamą stanowiły dla mnie nie lada wyzwanie. Poprosiłam nawet K. o pomoc, ale w odpowiedzi usłyszałam, że on może bez problemu wymienić dla mnie tych 10 powodów, jednak chodzi o to, bym znalazła je sama i zobaczyła, że w rzeczywistości jestem #SuperMamą. Zapewne miał rację, więc zaczynamy.

1. Noszę. Noszę codziennie, zawsze gdy tylko Julka tego chce. Pomimo powtarzania mi przez wiele osób "Nie noś jej, bo się przyzwyczai" i tak noszę. Chcę by czuła moją obecność i bliskość, bo wiem, że ona tego potrzebuje.

2. Cierpliwość. Nawet gdy moja córcia ma gorszy dzień, jest niespokojna, płacze, boli ją brzuszek, czy jest zmęczona a walczy ze snem, wciąż z uśmiechem i spokojem ją noszę i mówię do niej. Mój K. czasem się dziwi, że się nie denerwuję, bo jemu by już nerwy puszczały. Ale chyba już my matki tak mamy, że nie kończą nam się pokłady sił i cierpliwości. Na szczęście Julka nie wystawia ich zbyt często na próbę.

3. Jeszcze w ciąży napierałam na zrobienie dodatkowego badania USG. Lekarz nie widział takiej potrzeby (tak samo jak nie widział potrzeby, aby wykonać mi połowy badań), jednak ja się uparłam, żeby wykonać dodatkowe badanie, ponieważ na poprzednim nie wszystko wyszło idealnie. I całe szczęście, ponieważ badanie nie wyszło dobrze, trafiłam do szpitala i trzeba było wywołać poród i już straszyli mnie zagrożeniem dla życia i zdrowia córci... Nawet nie chce myśleć, jak mogło by się to skończyć gdybym nie poszła na to dodatkowe USG.

4. Zostawiliśmy życie w Holandii i zaczęliśmy wszystko od nowa w Polsce. Powrót do kraju był najlepszą naszą decyzją, tak samo jak prowadzenie tutaj ciąży. Właśnie ze względu na narodziny Julki ją podjęliśmy. Tam nic nam się nie układało, byliśmy samotni, biedni i sfrustrowani, a tu udaje nam się budować szczęśliwe życie.

5. Pojawiło się w moim życiu coś (a raczej ktoś), co przebiło mój egoizm. Moje dziecko i miłość do niego. Dotychczas najważniejsza dla mnie była własna wygoda, komfort i ochota. Teraz na pierwszym miejscu pod każdym względem jest Juleczka i jej dobro.

6. Znajduję czas dla siebie. Na długą kąpiel, chwilę odpoczynku, czy spotkania ze znajomymi. W końcu szczęśliwa mama to szczęśliwe dziecko

7. Dbam o czystość i jakość produktów, ale nie jestem przewrażliwiona i nie trzymam córki w sterylnych warunkach. Nie dajmy się zwariować, nie trzeba w kółko wyparzać butelek i smoczków, ani przed każdym dotknięciem dziecka myć rąk. 

8. Często śpimy wszyscy w jednym łóżku. Na początku cały czas spaliśmy razem, ostatnio Julka zaczęła zajmować własne łóżeczko, ale i tak często spędza noce między nami. Ale przyznam, że nie jest to dla nas duże wyrzeczenie, ponieważ w trójkę jest nam dalej bardzo wygodnie i mamy dla siebie dużo miejsca.

9. Stanowczość. Nigdy nie należałam do osób mocno asertywnych, ale kiedy chodzi o moją córkę stawiam na swoim, walczę w jej imieniu i nie odpuszczam.

10. Uśmiech Julki. To jest dla mnie największy dowód na to, że jednak jestem dobrą mamą dla mojej córki. W czasie kryzysu mojej samooceny, wzięłam ją cała zapłakana na ręce. A ona spojrzała na mnie i zaczęła się śmiać od ucha do ucha, tak jakby chciała powiedzieć: "nie martw się mamo, jesteś najlepsza, kocham cię". Lub gdy wyszłam do kuchni, a Julka zaczęła krzyczeć i tatuś nie mógł jej uspokoić, po czym przyszedł do kuchni i gdy tylko mnie zobaczyła uśmiechnęła się i była cisza. Lub gdy wpatruje się we mnie ufnie z miłością, wiem, że jestem dla niej najlepsza.

Ok, jakimś cudem udało mi się wymyślić aż 10 punktów, co nie było prostym zadaniem. Teraz przejdę do następnego etapu i nominuję kilka blogerek, które uważam, za #SuperMamy. Ciekawa jestem, co one wymienią wśród swoich zalet. Oczywiście będzie też miło, jeśli wspomniecie kto was nominował do wzięcia udziału w tej akcji, oraz kto jest jej pomysłodawcą.

Zapraszam do dalszej zabawy: 
Aneta z MamaDwójki
Sylwia z MłodaMamaPisze
Asia z MamaMigotka
Sylwia z Sylwiaidzieci