Poczekajcie aż...

Cofnęłam się ostatnio w myślach do naszych pierwszych spędzonych w trójkę dni. Dwa dni po porodzie wróciłyśmy z Julką do domu, była to sobota, więc jeszcze mieliśmy wspólną niedzielę zanim K. poszedł do pracy, a my zostałyśmy same.
Na szczęście moja córcia od początku była prawdziwym aniołkiem, praktycznie w ogóle nie płakała i przesypiała całe noce (przez pierwszy miesiąc to ją karmiłam w nocy na śpiocha). I tak przypomniało mi się jakie powitanie dostał nasz świeżo upieczony tata, po pójściu w poniedziałek do pracy. Były to złośliwe uśmieszki i słowa: "I co tatusiu, wyspałeś się?". Nie spodziewali się jednak, że na prawdę przyszedł wyspany i to odrobinę starło im te uśmieszki z twarzy. Odburknęli na szybko "No tak, teraz to cały czas śpi, poczekaj jeszcze dwa tygodnie"... Minęły dwa tygodnie i oboje dalej się wysypialiśmy. W międzyczasie spotkaliśmy różnych znajomych i osoby z rodziny. Na wieść o tym, że Julka daje nam spać usłyszeliśmy tym razem "Poczekajcie aż skończy miesiąc, to nie będzie już tak kolorowo".
Jak wiecie nasza córeczka skończyła ostatnio dwa miesiące, a my dalej się wysypiamy. Ale, żeby nam za przyjemnie w tej roli rodzica nie było już dowiedzieliśmy się, że musimy poczekać aż:
- skończy 3 miesiące
- skończy pół roku
- będzie ząbkować
- zacznie raczkować
- zacznie chodzić
- mówić
- pójdzie do szkoły
- będzie nastolatką
i tak dalej i tak dalej (długo można by wymieniać), a wtedy na pewno będziemy mieć totalnie przesrane!

W związku z tym, mam pewien apel: przestańcie mi tak źle życzyć i demonizować macierzyństwa! Tak, wiem o tym, że nie zawsze musi być kolorowo. Ba, nie zawsze jest! Zdarzają się dni, kiedy Julka jest absolutnie nieodkładalna, przechodzimy skoki rozwojowe, czasem bywa marudna. Wiem, że to nie wiele: jest zdrowa, nie ma kolek ani problemów z brzuszkiem, prawie nie płacze, przesypia całe noce i w ogóle to ja nie jestem prawdziwa matką, bo nie jestem umęczona macierzyństwem. I że na pewno to mi wyjdzie bokiem, bo w końcu mi się oberwie, za to że mam za dobrze! No ludzie, poważnie? Wiem, że gdy będą wychodzić zęby może być płacz, że w każdej chwili może przestać sypiać w nocy, że jak zacznie chodzić będę musiała mieć oczy dookoła głowy, a gdy zacznie mówić odpowiadać na 682532638 pytań na godzinę. I co z tego? Wiem na co się pisałam decydując się na dziecko, więc nie zamierzam udawać poszkodowanej. Bycie rodzicem oznacza przejście przez wszystkie etapy rozwoju naszego dziecka i każdą niedogodność z tym związaną. Staram się więc delektować każdą tą chwilą, bo wiem, że ona się nie powtórzy.

Czasem mam wrażenie, że ludzie nie potrafią znieść tego, że tak nam dobrze, że tak kocham bycie mamą. Czekają tylko na chwilę, aż zacznę narzekać, by potem udawać, że mi współczują. Tak, pewnie pojawią się chwile, gdy będę narzekać, każdemu się zdarzają. Ale cieszę się, że jestem mamą Julki, na prawdę bardzo się cieszę. I będę się tym cieszyć nawet gdy zacznie ząbkować, chodzić, mówić... W końcu jak nie radować się, gdy widzimy jak nasze dziecko się rozwija? Oboje z K. odnajdujemy się w roli rodziców, niezależnie od wszelkich prób nastraszenia nas i wmawiania, jakie to wszystko jest okropne i jakie straszne rzeczy nas czekają. A do wszystkich życzliwych: skoro to rodzicielstwo jest takie potworne, dlaczego decydujecie się na dzieci? My jesteśmy szczęśliwi. Wiem, że niektóre dzieci przez długie miesiące albo lata nie przesypiają nocy i są dużo bardziej wymagające od naszej Julki. Wiem, że może się to u nas zmienić, jednak zamiast czekać na katastrofę będę się cieszyć tym, co mam :)

Powiedzcie, was też tak straszyli, czy tylko my mamy to szczęście?