Depresja poporodowa- trzeba o tym mówić!

Wróćcie myślami do pierwszych dni po porodzie. Jak się wtedy czułyście? Szczęśliwe, spełnione? A może zagubione, przytłoczone, przerażone i nie wiadomo dlaczego smutne? Wszystko na raz? Możliwe, że dopadł was baby blues.
Pewnie większość już słyszała to określenie. Niestety, często mylnie jest ono utożsamiane z depresją poporodową.
W przypadku baby blues występujące objawy są o wiele łagodniejsze i zwykle dość szybko ustępują. Dotyka on ponad połowy rodzących, na szczęście, w przeciwieństwie do depresji nie wymaga leczenia. Myślę, że część kobiet może nawet nie być świadoma, że przez to przeszła. Tłumaczymy się zmęczeniem, buzującymi hormonami, a zanim coś zdąży nas zaniepokoić, złe samopoczucie mija. To całkowicie normalne i naturalne. Gorzej gdy zamiast minąć przeciąga się, a nastrój wciąż się pogarsza...

Miałam to szczęście, że depresja mnie nie dotknęła. Jednak poporodowe smutki i huśtawki nie są mi obce.
W dniu samego porodu ciężko mi było określić co właściwie czuję. Na pewno zmęczenie i ekscytację. Potem zaczęła narastać miłość do córki. Jak na razie wszystko ładnie, pięknie i tak jak powinno być. Jednak po dwóch dniach trzeba było wrócić do domu... Z jednej strony nie mogłam się doczekać, w końcu w szpitalu spędziłam prawie dwa tygodnie o czym możecie przeczytać w >tym wpisie<, ale z drugiej strony byłam przerażona... W szpitalu mogłam całe dnie nawet nie opuszczać łóżka: moim jedynym obowiązkiem było karmienie, przewijanie i tulenie Julki. Było mi tak dobrze. Cały czas się wylegiwałyśmy, ucinałyśmy sobie wspólne drzemki, posiłki miałam przynoszone do łóżka, nic więcej nie musiałam robić. Bałam się powrotu do domu. Nie miałam pojęcia jak się tam odnajdę w tej nowej rzeczywistości. Bałam się reakcji naszego psa na nowego członka rodziny, natłoku obowiązków domowych i tego, że nie będziemy już same dla siebie przez cały czas. Bałam się wspólnego spania, ale także myśli, że miałabym ją odkładać do własnego łóżeczka... Niektóre obawy były irracjonalne, inne bardziej zasadne, ale na pewno dominującym uczuciem był wtedy strach. W dodatku lekarz powiedział, że wyjdę dzień później i nie byliśmy zupełnie przygotowani. K. zaprosił na wieczór znajomych by świętować narodziny malucha, ja nie miałam ze sobą ubrań na wyjście, ani fotelika do samochodu. Wszystko trzeba było załatwić na szybko i w stresie, a gości odwołać. Zrobiło mi się przykro, że K. nie będzie mógł zorganizować pępkowego, więc zgodziłam się by zaprosił do nas jednego najbliższego przyjaciela... Ale przyznam, że później żałowałam tej decyzji. Powrót do domu kojarzę z lękiem i ciągłymi wybuchami płaczu. Pierwszy wieczór przepłakałam leżąc przytulona do Julki i sama nie potrafiłam wyjaśnić dlaczego. Mówiłam, że za dużo emocji, nowa sytuacja, że nie potrafię się odnaleźć. Pies była bardzo zainteresowany dzieckiem, co też mnie niesamowicie stresowało. W dodatku K. był z nami tylko jeden dzień, a później zostałam w domu sama, zagubiona i przytłoczona. Na szczęście szybko poradziłam sobie z tą sytuacja, a wszelkie lęki odeszły w zapomnienie. Niestety, nie każdy ma tyle szczęścia...

O depresji poporodowej mówi się coraz częściej, jednak wciąż zbyt mało. Często cierpiące nie otrzymują właściwej pomocy, a najbliżsi nie wiedzą co powinni robić i jak się zachować w tej sytuacji. Ta choroba zbyt często jest nie rozpoznawana, Jakie objawy więc powinny nas zaalarmować?
- obniżenie nastroju i uczucie smutku występujące przez większość dnia
- spadek zainteresowań i odczuwania przyjemności, nawet z rzeczy które dawniej sprawiały radość
- poczucie, że jest się złą matką, która nie potrafi się zająć własnym dzieckiem,  bezwartościowości
- bezsenność lub nadmierna senność
- zwiększony apetyt lub jego brak
- ciągłe poczucie winy
- brak energii, zmęczenie: niechęć do wstawania z łózka i wykonywania jakichkolwiek czynności włącznie z ubieraniem się, myciem, dbaniem o mieszkanie, a często nawet zajmowaniem się dzieckiem
- trudności w podejmowaniu jakichkolwiek decyzji
- ciągły i nadmierny lęk

Niestety, kobiety same często ignorują takie objawy. Zamiast szukać pomocy, obwiniają się, że nie są w stanie sobie poradzić, zająć się odpowiednio dzieckiem i domem. A to jedynie nasila depresję.
Może ktoś z was zmagał, lub wciąż zmaga się z depresja poporodową? A może znacie kogoś, u kogo widzicie wymienione wyżej objawy? Oczywiście, nic nie zastąpi leczenia i wizyty u specjalisty, jednak chciałabym przedstawić wam najnowszy poradnik dla bliskich, który wyjaśnia z czym mają do czynienia oraz jak można pomóc.

"DZIECKO, MATKA I DEPRESJA. Poradnik dla bliskich i partnerów kobiet z depresja poporodową" to poradnik wydany przez fundację Wemenders, która od ponad 11 lat pomaga osobom cierpiącym na depresje, oraz ich bliskim. Jest to pierwszy poradnik, który porusza wszystkie aspekty depresji poporodowej: medyczne, psychologiczne, prawne, administracyjne, osobiste. Został on wydany przez grono specjalistów i będzie dystrybuowany w klinikach położniczych, gabinetach lekarskich (psychiatrycznych, pediatrycznych), szkołach rodzenia itp. Całkowity dochód ze sprzedaży zostanie przeznaczony na bezpośrednia pomoc osobom z depresja i ich bliskim.

Pragnę, by ta wiadomość dotarła do największej ilości ludzi, kto wie komu to może pomóc? Będę wdzięczna jeśli udostępnicie ten post, lub podeślecie komuś, to może borykać się z tym problemem.
Poradnik można zakupić na stronie: www.isthis.org

A jak wy się czułyście w pierwszych dniach po porodzie? Od początku wszystko było dobrze, czy może dopadł was Baby Blues? A może zmagałyście się z depresja poporodową? Lub dotknęła ona kogoś z waszych znajomych lub rodziny? 

Odpowiedzcie mi w komentarzach, a jeśli znacie komuś potrzebującego pomocy, powiedzcie mu o tym poradniku. 

O DEPRESJI POPORODOWEJ TRZEBA MÓWIĆ GŁOŚNO.