''Nie rób z dziecka kaleki życiowej!''

Czytałam ostatnio artykuł odnośnie pewnej metody usypiania dzieci. Chodzi mi o metodę Ferbera, może o niej słyszeliście, a może nie. Pokrótce polega ona na 'nauce samodzielnego zasypiania przez dzieci', jednak moim zdaniem bardziej przypomina tresurę. Zostawia się płaczące dziecko w łóżeczku, najlepiej w oddzielnym pokoju i co kilka minut staje się obok niego, jednak na nie patrząc na swoją pociechę i wychodzi. I tak kilka razy, za każdym razem wydłużając odstęp. Maluch w końcu zmęczony płaczem zasypia, a gdy nauczy się, że krzyk i płacz nic mu nie da, ponieważ mama nie przyjdzie i nie przytuli, przestaje ja wołać.
Cóż, metoda dobra dla każdego, który "nie nosi, aby nie przyzwyczaić", jednak moim zdaniem to jest po prostu zimny chów. Nie zrozumcie mnie źle, nie mam nic do tego, aby dziecko spało we własnym łóżeczku i miało swój pokój, jednak nie wyobrażam sobie stać pół godziny pod drzwiami słuchając płaczu mojej córci i nie pomóc jej, nie wziąć na ręce, nie przytulić... Jednak nie o tym chciałam pisać.
Przestudiowałam sobie komentarze, które pojawiły się pod tym artykułem: wśród osób wypowiadających się byli zwolennicy jak i przeciwnicy tej metody. Jednak jedna wypowiedź wyjątkowo przykuła moją uwagę. Pewna mama napisała, że ona swoje dzieci usypia własnie w taki sposób, a już na pewno nie pozwoliłaby dziecku spać z rodzicami z jednym łóżku, ponieważ właśnie w ten sposób wychowuje się kaleki życiowe...

Teraz ja, kaleka życiowa, chowająca kolejną życiową kalekę chciałabym napisać co o tym myślę i jak to wszystko wygląda u nas.

Inaczej niż planowałam
Będąc jeszcze w ciąży, wiele spraw miałam dokładnie zaplanowane. Córka miała nigdy nie założyć nic różowego, a także od dnia narodzin spać we własnym łóżeczku. Kącik niemowlęcy czekał na nią w naszym pokoju, ponieważ nie wyobrażałam sobie nocnym kursów do innego pomieszczenia. A co jakbym jej nie usłyszała? Jednak zdecydowana byłam od maleńkości uczyć ją spania samej. W końcu to jest nasze łóżko, chcemy mieć miejsce, wysypiać się, przecież z dzieckiem na pewno to się nie uda! Poza tym jakbyśmy jej później tego oduczyli? Pewnie spałaby z nami aż do 18-stki! Taaak....
A potem urodziłam. Nie wiedziałam co robić. Czy mogę w ogóle sama podnieść ta kruszynkę, czy muszę kogoś zapytać. Czy mam ją nakarmić albo przewinąć czy nie ruszać i dać spać? Nagle zaczęła płakać. Rozejrzałam się, ale nie było nikogo wokół. Musiałam więc ją wziąć. Dałam radę. Później chciałam ją odłożyć, jednak znowu zaczynała płakać. W dodatku nie mogłam znieść tego, że nie widzę mojej małej. A chciałam na nią patrzeć bez przerwy... Postanowiłam więc wziąć ją do siebie, na szpitalne łóżko. Całe dwa dni przebyte w szpitalu w nim spędziłyśmy. Ucinałyśmy sobie drzemki w ciągu dnia, karmiłyśmy się na leżąco, a pierwsze co widziałam po przebudzeniu to była twarz mojej córeczki. była taka drobna i malutka, nie wyobrażałam sobie, by nie być cały czas przy niej. Julka spała spokojnie czując mój zapach i tak cieszyłyśmy się sobą.
Potem trzeba było wrócić do domu. Nie mogłam znieść myśli by była tak daleko ode mnie. Powiedziałam mojemu K., że chcę by na razie mała spała z nami. Niechętnie dość, ale się zgodził. Na początku było wiele obaw, np. czy jej nie zgnieciemy, lub czy będzie nam wygodnie. Później były próby odkładania do łóżeczka, jednak tam Julka się budziła w nocy i płakała, a śpiąc z nami przesypiała spokojnie całe noce. A nawet jeśli się przebudziła, to czując i widząc nas obok siebie, od razu zasypiała ponownie.

Teraz już wszelkie obawy zniknęły. I przyznam wam, że uwielbiam wspólne spanie z dzieckiem! Trochę także z lenistwa i wygody. Około 20.30 kąpiemy Julkę, zmieniamy górne światło na lampkę nocna, przebieramy w piżamkę (dziecko, nie lampkę), dajemy kolację i wyciszamy się. Dzięki temu Julka zasypia sama! Bez noszenia, bujania i kombinowania. Po prostu odkładam ją po wszystkich rytuałach do nas do łóżka, daję pieluszkę do przytulenia i mała po chwili śpi. I tak śpi do rana, spokojnie i bez przerw. Jeżeli to "cena" przespanych nocy, to chętnie będę ją płacić.
Poranki tez wyglądają tak samo: Jula najpierw budzi tatę, z uśmiechem na twarzy, by się z nią pobawił przed wyjściem do pracy. Zaczepia go, śmieje się, gaworzy i tak do chwili aż K. wyjdzie z domu. Potem albo zaczepia mnie do zabawy, albo zasypia i wylegujemy się wspólnie do godziny 9 czy 10. Uwielbiam te poranki. Gdy pierwsze co widzę po przebudzeniu to szeroki uśmiech i spojrzenie mówiące "Hura, w końcu mamusia się obudziła i na mnie patrzy! Będziemy się bawić! Jak ja eis cieszę, kocham cie Mamo", to czuję że znalazłam sens życia i codziennego wstawania z łóżka. Nawet jeśli jest godzina 7 rano.

Wiem także, że współspanie z dzieckiem poza wygodą (szczególnie przy karmieniu piersią) oraz przyjemnością, ma wiele innych zalet:
- Ustabilizowana fizjologia: dzieci śpiące przy rodzicach maja bardziej stabilna temperaturę ciała, regularny rytm serca i mniej dłuższych przerw w oddychaniu.
- Mniejsze ryzyko SIDS czyli nagłej śmierci łóżeczkowej.
- Zdrowie emocjonalne: obniża poziom hormonu stresu a w zamian podwyższa poziom hormonu miłości :) Badania wykazują, że dzięki współspaniu dzieci dorastają z większym poczuciem własnej wartości, są szybko niezależnie, mniej strachliwe, oraz mniejsza jest szansa na pojawienie się chorób psychicznych. Daje to także poczucie bezpieczeństwa
- Zmniejsza szansę na występowanie baby blues czyli depresji poporodowej, oraz wzmacnia więź matki z dzieckiem

Tak więc ani ja, ani zespół badaczy, nie zgadza się z tym, że spiąć z dzieckiem wychowujemy kalekę życiową. Co więcej, często własnie te pociechy są stabilniejsze emocjonalnie, ponieważ rosły w poczuciu bliskości i miłości. Oczywiście nie tylko wspólne spanie daje nam to. Nie neguje decyzji rodziców, którzy wybrali samodzielne spanie, jeśli tylko nie ujmują przy tym czułości :) My także planujemy przeniesienie w końcu Juli do własnego łóżeczka. Kiedy? Zobaczymy, tym razem nie chcę nic zakładać, ponieważ znowu może wyjść zupełnie inaczej niż planowałam.

A wy śpicie lub spaliście z dziećmi czy od małego maluchy były we własnych łóżeczkach? I co myślicie o całej sprawie? Piszcie w komentarzach :)